Zon

 
Op de heenweg naar onze vakantiebestemming stonden de velden ten noorden van Parijs nog vol.  Goudgeel met een bruin hartje, langzaam wiegend in de late juliwind. Le tournesol. Het woord op zich klinkt al prachtig.
Die verliefdheid op een bloem was op zich een beetje vreemd want ik houd eigenlijk niet van bloemen. Geen enkel soort kan mij bekoren en volgens mij is het gevoel wederzijds. Schande, als dochter van een tuinman en kleindochter van een bloemist/boomkweker.  Het is blijkbaar net als met talent of IQ, dat wil ook nog wel eens een generatie of wat overslaan. Mijn moeder hield van zonnebloemen. Omdat de zon dan nog een beetje bleef.
Mijn moeder hield trouwens van bijna alle soorten bloemen, al wilde ze er geen op haar  uitvaart. “Zonde, kind,” zei ze. “Ik zie er toch niks meer van.” Ik gaf haar gelijk. In plaats van bloemen wilde mams graag dat er geld zou worden gestort ten behoeve van een goed doel. Geen algemeen doel of bekende instantie. “Kind, die krijgen al genoeg geld met die overdreven  televisieprogramma’s. “  Het werd een relatief onbekend doel, dat in het teken van kinderen staat, ver weg van hier, ergens in de verafgelegen binnenlanden van de Pantanal (Brazilië). En zo geschiedde.
Ergens in de omgeving van Arras,  is in mijn hart een bloemknop opengegaan. Waar ik in een vorig leven nog geen bloem ontdekte op een uitstapje binnen de vakantie, zo kon ik deze vakantie geen genoeg krijgen van de aanwezigheid en veelzijdigheid van de bloemenweelde uit de Limousin.  Natuurlijk ken ik de namen er niet van maar geloof me, de kleuren zijn in mijn hart gegraveerd.
Op de terugweg, wederom rondom Arras, waren de goudgeel met groen gekleurde velden zomaar verdwenen. Eenmaal thuisgekomen en na een rondje boodschappen doen begreep ik waarom. Bij elke bloemist staan de hoge emmers weer buiten,  gevuld met het goud en groen, de hoofdjes licht gebogen.  Nog nooit heb ik ze gekocht. Ze konden me niet bekoren. Tot vandaag.
Ze staan inmiddels gezellig te zijn, in oma’s antieke lampetkan. Náást mams viool en het kokertje, waarin mams’ as voorlopig nog is opgeborgen. In afwachting van de handgemaakte keramieken  urn mét zonnebloem, die binnenkort klaar is.  De tournesolletjes wiegen tevreden met hun gouden hoofdjes op het ritme van een gezellig zomerwindje, dat door de open deur door de kamer waait.  Zo houd ik de zon – én mijn moeder-  voorlopig even bij me.