Zij

“Ah, j́íj́ bent het,” roep ik.Terwijl ik haar aankijk, krijg ik warme voeten en voel ik een lach opkomen die zich om mn mondhoeken nestelt. Het is wederzijds.

Vandaag ga ik een poliklinische HiX instructie geven aan een verpleegkundige, die wordt ingezet op de poli. Het is voor mij vaak een verrassing wie er komt. Ik ken veel gezichten uit mijn ziekenhuis maar ik kan er niet altijd direct een naam aan koppelen.

Een gezicht kan bij mij een glimlach oproepen, een uitroep van pret of een weemoedige blik. Een gezicht brengt meer communicatie, herkenning en gevoelens bij mij naar boven dan alleen een naam.

In 2002 werd onze zoon met een acute hersenvliesontsteking opgenomen. Hij was destijds nog peutertje van twee, die ons godzijdank de oren van ons hoofd kletste en dus heel goed kon aangeven, waar hij zoek was en pijn voelde. Zijn welbespraaktheid werd zijn redding, naast ouderliefde plus een adequate en liefdevolle ziekenhuisbehandeling.

Er ontstond een band met één van de verpleegkundigen, omdat ze de tijd nam en heel geduldig bleef bij onze zoon, die overstuur was en gedurende de opname onrustig bleef. Het zou nog lang duren eer ik onbezorgd met hem een doktersbezoek kon afleggen.

Destijds werkte ik nog niet in het ziekenhuis. Maar sinds ik dat wel doe, spreek ik “onze” verpleegkundige regelmatig en hebben we het over ons B. Ze vraagt altijd hoe het met hem gaat en wat hij doet. Dat raakt me als moeder elke keer opnieuw.

Vandaag mag ik haar dus aanvullend trainen, in HiX. We zitten nog altijd grijnzend tegenover elkaar. Ze vraagt me, of B inmiddels naar het middelbaar gaat.

Schaterend meld ik, dat B zijn middelbaar diploma heeft, inmiddels 21 is, studeert, een meisje heeft en dat hij binnenkort gaat samenwonen.

Samen gieren we het uit, terwijl we beseffen dat we achterlopen op de tijd. Gedurende de training verwonderen we ons samen over het begrip ervan. Tijd.

Hoe kort en kostbaar ze is, terwijl ze als zand door je vingers glijdt.