Rouwkost (1)

Na twee weken niet zorgen vliegt de stilte in huis me aan. Niet dat ik gebrek aan aandacht heb, integendeel. Het kan alleen het gemis en het verdriet niet vervangen, zo wordt pijnlijk duidelijk.

Men zegt: je moet de tijd nemen. Hoeveel tijd? Is er een informatiefolder te verkrijgen over rouw en zo ja, waar kan ik hem downloaden of aanvragen? Wat is overigens tijd? Na veel innerlijk gesoebat open ik een aantal pagina’s op internet omtrent rouwverwerking. Ik lees dat er verschillende fases zijn, waar je doorheen moet. Direct heb ik spijt van mijn zoektocht. Ik weet niet in welke fase ik me nu bevind. Voor mijn part blijf ik er nog een half jaar inhangen. Het maakt me niet uit.
Afgevlakt, woest, verdrietig. Drie verschillende emoties en dat binnen een uur. Het is wat veel. Woede omdat de ziekte kanker uiteindelijk aan het langste eindje trekt en mijn moeder aan het korte heeft getrokken. Weer een slachtoffer. Opnieuw. Afgevlakt omdat ik tijd moet nemen en leuke dingen moet gaan doen. Helaas ben ik vergeten wat ik leuk vind. Of vond.

Verdrietig. Omdat ik een gemis voel wat ik niet direct kan uitleggen. Het is niet alleen mijn moeder die ik mis, ik mis ook het gerèn en gevlieg. Ook al werd het op het laatst wat veel. Angsthaas. Omdat ik van ridderes in de orde van leeuwenzorg ben veranderd in een zenuwachtig wrak dat schrikt van de bel.

Wanneer de honden aanslaan verlies ik ter plekke een kilo lichaamsgewicht.
Liggen. Hangen. Alleen in huis. Dat is nog het fijnst. Omdat ik op die momenten aan niemand iets hoef uit te leggen. Nog prettiger: ik hoef niet te vertellen hoe ik me voel. Want ik weet het niet. En aan mijn moeder hoef ik het niet te vertellen want ze is er niet. In mijn eentje hoef ik niet te zorgen. Ook hoef ik niet na te denken over wat ik tegen mezelf moet zeggen. Ik hoef niet op te letten. Kortom: ik hoef niets. En dat is uitermate veilig.

Met het nietsdoen heb ik een andere hobby ontwikkeld. Ik slaap. ’s Nachts, maar het lukt me ook om meerdere uren op een dag vol te snurken. Droomvrij. Vrij van zorg. Tot ik wakker word en de alles overheersende stilte me bij de keel pakt. Het voelt als wurgen. Enger nog: het voelt alsof mijn hart eruit gerukt wordt zonder enige vorm van narcose of verdoving.

Op de vraag: “Hoe voel je je?” is slechts een antwoord mogelijk. Pijnlijk. Met een hoofdletter. In welke fase pijn in het rouwverwerkingsproces is opgenomen, weet ik niet. Het boeit me ook niet. Het doet zeer. Dát weet ik wel.

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

8 reacties

  1. Hoe stom ook, maar al dat over je heen laten komen, je zal duizenden gevoelens krijgen en dat allemaal in 1 seconde….nu is het allemaal heel wat maar dat hoort er helaas bij. En ik kan je zeggen elke dag geef je alles beetje bij beetje een plekje.
    Dikke knuff

  2. Lieverd. Het doet pijn, vreselijk veel en helaas ook vreselijk lang, want je was ook vreselijk lang dochter en zij was vreselijk lang jouw moeder. Maar geloof me: tussen al die pijnmomenten door zal óók de zon weer eens kietelen, wordt je een hand toegstoken die je niet verwachtte, merk je een keer dat je een dag niet hebt hoeven huilen……. Ze zit in je hart, onder je huid, in je hoofd….. Je bent weer een rijker en wijzer mens geworden. Gegroeid. En groeien gaat van auw….. Dikke kus!

  3. Zo is het helemaal,alleen kon ik het toen niet zo goed beschrijven als jij dat kan
    Elk uur is weer anders,je gaat toch maar eens weg maar bent met 5 minuten weer thuis enz enz

  4. Het begin van een rouwproces is verwarrend, allesomvattend, je-naar-de-keel-vliegend-gemeen. Het heeft tijd nodig. Er is geen blauwdruk. Doe wat jij vindt dat moet. Dat is het enige juiste.

  5. Het boeit inderdaad niet in welke fase je zit. Een rouwproces is heel persoonlijk en hoe lang het duurt valt dan ook niet te voorspellen. Het enige advies dat ik je kan geven is: doe het op jouw manier. Dat is namelijk de enige juiste. Sterkte, meis.

  6. Bijzonder hoe je je gevoelens kan verwoorden… vooral nu… Ik denk dat velen zich hierin kunnen herkennen… veelal in stilte.

  7. Ja lieve nicht, al die vraagtekens blijven. Niemand weet hoe lang en wat. Je eigen weg volgen en dan komt er misschien een dag dat je zelf een antwoord hebt.

  8. Detje, laat maar komen en gaan. Als je maar zorgt het stuur in handen te houden.
    links, rechts,vooruit,in de parkeerstand, maakt niet uit. Wel zelf sturen.
    Niemand kan het voor je invullen, begrijpen wel, als je weet hoe het zonder moeder is.
    Schrijven en verwoorden kun je!!!
    Lieve Groet,
    Ferrara

Reacties zijn gesloten.