Yule (midwinter)

Een leeg huis. De kille donkerte grijnst me tegemoet, begeleid door een oorverdovende stilte.

De mannen hebben kerstvakantie, zijn samen aan het klussen in het huis-wat-het-nieuwe-stekkie-van-junior-en-zijn-meisje wordt. Blijkbaar hebben ze de honden, mijn trouwe thuisblijfvriendinnen, meegenomen. De auto is weg, de honden ook en de laatste keer dat ik keek, passen de parmantige ieniemieniepootjes van onze dames van Tuttenhove nog niet bij het gaspedaal.

Na enkele minuten binnen vertoeven zijn mijn ogen gewend aan het duister en vinden mijn vingers de brievenbus, waar een pakje uit vandaan steekt. Vervolgens zoeken mijn handen op de tast de wierookbrander, een stokje “Boshout” en een aansteker.

Wanneer ik mijn oude laptop (hij doet het weer, en hoe!) op tafel leg (er bruist ’n lekker stukje) vinden mijn vingers als vanzelf het toetsenbord. Eventjes werk ik nog in de donkerte. In de stilte,die inmiddels aangenaam is geworden. Ik mag even bijkomen van deze werkdag, waarin weer van alles gebeurde en niets tegelijk.

Vandaag is de dag van korte duur, vieren we de terugkeer naar het licht. De blije berichtjes op de verschillende social platforms vliegen over en weer. In stilte vier ik mee, echter niet van harte. Het licht bekijk ik wat weemoedig omdat ik als ik eerlijk ben, niet zo’n zomerfanaat ben.

Stiekem houd ik meer van de winter, van het donker, dat zich eindeloos voor me uitstrekt. Onderbelicht komt mijn schaduwzijde namelijk beter uit. De winterse donkerte nodigt uit tot zelfreflectie, tot nadenken. Bezinnen. Voelen wat niet meer nodig is, wat me niet meer dient. Wat in de weg staat in de aanloop naar waar ik heen wil. Vandaag mag ik afscheid nemen van alles wat mij niet meer dient. Ook dat is Yule, het Keltisch midwinterfeest.

Ik zou vanavond eigenlijk een midwinter ritueel beleven, ergens in prachtige donkere polder, waar de sterren vanzelfsprekend zijn. Voorzien van kaarsjes, vuur en gelijkgestemden. Corona gooide echter roet in het eten en dus vier ik Yule vanavond in mijn eentje, op eigen wijze, met een ritueel.

Later vanavond stel ik een lijstje op. Met m’n ergernissen, mijn (stil) verdriet, mijn boosheid en mijn obstakels uit 2020. Dat zijn er niet zoveel want diep van binnen weet ik dat dit een prachtig jaar voor mij is geweest. Dat klinkt tegenstrijdig met de belevenissen van andere mensen, voor wie dit jaar rampzalig was. Maar voor mij was het vooral een hernieuwde kennismaking met mezelf en met mijn talenten en vaardigheden.

Naast het ‘lijstje van kommer-en-kwel’ maak ik een nieuw lijstje van alle zaken, dingen en relaties die ik in 2021 verder wil ontdekken, waar ik in wil leren kortom: alle zaken waar ik in het nieuwe jaar mijn aandacht op wil richten.

Het lijstje met de zaken die mij niet meer dienen, daar mag ritueel de fik in. en dat gaat  volkomen legaal, want vanavond vier ik Yule. Oud zeer mag linea recta ritueel het vuur in, zodat er ruimte ontstaat voor al het moois dat ik in 2021 ga ontdekken en ondernemen.