Waarom je je bagage niet hoeft los te laten

Iemand vertelde me ooit, dat ik moest leren loslaten. Bagage overboord zetten, handjes eraf, los.

Anders draag je het een leven lang met je mee.”

Onthoud: wat voor de één geldt, hoeft niet persé voor de ander te gelden. Mijn blauwdruk werkt anders: met chaos, verwarring en geschiedenis. Ik maak kennis met een vraagstuk, een kwestie of probleem, raak verward, kijk om , graai tussen de stapels herinneringen, vind een oplossing, doe een inzicht op en vervolgens is de verwarring opgelost. Hopsekee.

Mijn bagage is goud

Ze is als een dierbare oude jas, waarvan de zakken gevuld zijn met beeld, geluid, geuren en kleuren. Hangend aan een vergeten kapstok van mijn eigen leven. Een archief vol herinneringen om op terug te kijken, om te zien en te koesteren voor wat ze zijn. Doorleefd, ontdaan van rafelrandjes en daarmee zijn ze puur goud.

Het helpt mij om oude herinneringen op te vissen om in te zetten in kwesties die vóór me liggen. Mijn pen en ik zijn namelijk geen losse delen, geen toevalligheden of ontmoeting. We zijn een verwevenheid die zo vanzelfsprekend is dat ze soms onzichtbaar is. Woorden zijn mijn adem, zelfs als ik naar lucht hap om de juiste te vinden.

Ontladen

Ik eet ze, spuug ze weer uit, draai en keer, ont-leed, ont-laad, zet ze in het licht, op vorgorde of ongesorteerd. Ze waren er voordat ik begreep wat ze deden want ik las voor ik kon fietsen. Vóór de staartdelingen in beeld kwamen, bakte ik sprookjes. Brieven, dagboeken, losse zinnen op snippers papier – mijn kinderhanden schreven sneller dan mijn hoofd het bedacht.

Als volwassene schreef ik een boek. Over het fundament van mijn systemische huis dat verzakte. Beschreef wat het doet met een mens als de veiligheid onder je verzakt en je geen eigen ankers hebt om aan vast te grijpen.
De ironie is dat ik als mens nog jaren nodig had om mijn eigen ankers te vinden. Inmiddels woont onder mij een fundamentaal wortelstelsel, met vertakkingen die groeien vanuit liefde, eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Rotsvast en kwispelturig tegelijk.

Schrijven en ik zijn zó met elkaar verstrengeld dat het bijna lachwekkend is dat ik het soms denk “kwijt” te zijn. Wat ik dan vergeet is dat ik in mezelf zit met mijn ogen op de buitenwereld gericht en van daaruit ben ik niet in beeld.

En daarom kijk ik terug. Check mijn woorden -ook bij de ander en hier dus ook – om te spiegelen wat ik zelf niet kan bekijken of doorgronden. Om de woorden die ik uitadem terug te geven als bewijs van wat ik al wist maar even vergat.

Vraag-van-Aag:

Wat denk jij wel eens kwijt te zijn, terwijl het onder je neus ligt? Laat je het weten? Je krijgt altijd antwoord.

Elk woord doet ertoe en kan iets anders betekenen Alles (ver)telt. Wanneer jij woorden wilt geven aan wat je beweegt – zonder limitaties of voorschriften van hoe dat zou moeten – ben je méér dan welkom.

Meer lezen?

In mijn Fantastische mail vind je elke maandagmorgen een bemoediging én een verse schrijfoefening. Geen funnelfuik: gewoon fijn leeswerk.

Geef een reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Gerelateerde artikelen

Liever een ja

Ik ben gek op de “ja”. En nee, niet alleen voor de ‘heb’.Heel vaak juist níet. De ‘ja” zit voor mij in liefde, flow, inspratie,

Lees verder »

Marktplaats

Ken je dat gevoel, dat je altijd lijkt “aan” te staan? Je gedachten in je hoofd gaan sneller dan de hogesnelheidslijn. Je grijpt vaker naar

Lees verder »