Voltooid voortgezet

Wanneer ik langs de smalle vlizotrap naar de zolder klim om even niks te zoeken, vind ik zomaar het zelfgemaakte fotolijstje waarvan de afbeelding is vergeeld. Een piepjonge puber tussen allemaal andere aanstaande pubers, op de open avond van de destijds zo spannende nieuwe middelbare.
De overgang verliep ronduit rommelig. In stoffige kleding begaven we ons naar het theater, waar de afscheidsmusical van de lagere school werd gespeeld. De goede kleding lag op zolder, in afgesloten koffers. Net voor de musical werd de benedenverdieping van het huis gesloopt, om te verbouwen. De vloer, ja. Er moest een nieuwe fundering worden geslagen, de oude was hard op weg richting China.
Tijdens de eerste maanden op het voortgezet verliep het voor onze brugpuber niet gemakkelijk. Zaken als opstaan en naar school vertrekken waren niet eenvoudig, doordat het smeren van het ontbijtbrood, evenals het daadwerkelijk wakker worden, in feite in de schuur plaatsvond. De verbouwing wilde niet erg vlotten. Schoolboeken lagen constant op de verkeerde plek; verondersteld op de slaapkamer te worden opgeborgen lagen ze in de woonschuur, in verband met overhoringen.
Aan het einde van het eerste leerjaar werd er dyslexie vastgesteld. Laatdunkende opmerkingen van de lagere school over onze wandelende springveer dat hij niet kon stilzitten, zich niet kon concentreren, afwezig leek, zonder vorm van onderzoek waardoor, kregen eindelijk een plekje. Het regende kwartjes, die meteen richting dyslexiedame konden worden overgeboekt. Bij het stempel “dyslectisch” werden direct de termen aandacht, zorg en goede begeleiding meegeleverd. Plots begrepen wij, waarom ons kind van dertien nooit op tijd kwam. De klok had hem simpelweg niets te melden.
Leerjaar twee begon. Met een woning die bewoonbaar was maar niet af. Ergens in de late herfst werd mijn zoon plots spoedeisende hulpverlener. Hij vond mijn moeder, opoe, op de grond. Niet aanspreekbaar en buiten bewustzijn. Haar opname in het verpleeghuis werd een tijdperk waarin ons kind de persoon werd, die de lichten in het huis ontstak. Na machteloos toezien op mijn moeders achteruitgang, besloten we haar naar huis te halen. Voorgoed. In de blessuretijd die opoe was gegeven, ontwikkelde haar kleinzoon zich tot eersteklas leerling-verpleegkundige, niet in opleiding.
Mams overleed. Opnieuw moest mijn kind zich een andere rol aanmeten want niet alleen ontstak hij het licht in huis, ook werd hij mede verantwoordelijk voor het welzijn van onze honden in de vooravond.
In het derde leerjaar kregen de boze buien, het wantrouwen en de toenemende vergeetachtigheid van de andere oma een naam. Morbus Alzheimer had zich in korte tijd als een stille sluipmoordenaar in het lichaam van mijn schoonmoeder genesteld. Opnieuw moest mijn puberzoon omschakelen. Van avonturen beleven met oma schakelde hij naar vooral oppassen. Hij moest hiervoor zijn geduldsspier sneller dan normaal ontwikkelen en bovendien moest hij een olifantenhuid kweken.
En nu ik naar beneden klauter vanaf de vlizo, met het houten fotolijstje in mijn hand, ben ik zomaar in de voorzomer van 2015 aangekomen. Mijn kind bevindt zich in zijn eindexamenjaar. Ter afsluiting op zijn VMBO opleiding is hij in februari op reis geweest naar Londen. Hij vertrok als jongen en keerde als meneer terug, met een hoofd vol indrukken en een simkaart vol kleurige afbeeldingen. Ineens moest ik mijn hoofd optillen om hem in de ogen van zijn vader te kunnen aankijken.
Hij heeft zijn keuze gemaakt voor de vervolgopleiding. Mechatronicus gaat hij worden. Mijn zoon heeft voor zijn toekomst gekozen, zoals hij tot nog toe al zijn keuzes heeft gemaakt. Standvastig, op basis van zijn gevoel met het kompas van verstand, losjes in zijn hand.

Gepubliceerd op
Gecategoriseerd als HSP

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

6 reacties

  1. Allemachtig Odette, puberelf heeft zijn VMBO afgesloten en opnieuw een keus gemaakt. Wat gaan de jaren snel. Die knul komt er wel!
    Liefdevol verhaal.

Reacties zijn gesloten.