Voorzichtig landt het koolmeesje op het stokje van het houten vogelhuisje, dat op de garage is gemonteerd. Even later landt nummer twee, nadat nummer één weer is vertrokken. De snavels van het liefdespaar zijn afgeladen met minuscule houtjes en ander bouwmateriaal dat voldoet aan mogelijke nestvoorwaarden. Het is voorjaar en dat betekent dat mijn tuin binnenkort wordt overspoeld door een geboortegolf, die tot half juni duurt.
Vorig jaar liet de lente een beetje op zich wachten, nadat het in maart zo heerlijk zonnig was geweest. Halverwege de maand mei konden we eindelijk een beetje buiten zitten. Er ontstonden zelfs momenten, waarop barbecueën weer een mogelijkheid werd. Alleen moest het terras nog een beetje schoon worden gemaakt.
Toen ik de buitenkast opende, waarin mijn buitenpoetslappen zich bevinden, vloog er tot mijn schrik een minuscuul donkerbruin vogeltje langs mijn hoofd. Richting veilige haven van de bruidssluier, die rijkelijk gedrapeerd om de schutting groeit. Verbaasd keek ik richting het groen. Gevlogen.
Wat dagen later stond manlief voor dezelfde kast en opnieuw vloog er een klein donkerbruin vogeltje verschrikt weg. Aangezien manlief wat langer is dan ik, kon hij de reden van de wanhoopsvlucht van het beestje sneller ontdekken dan ik.
Een nestje winterkoninkjes had zich toegang verschaft tot een van de rieten mandjes, die deel uit maken van de buitenkast. Best bijzonder want eerder waren de koolmeesjes al uitgevlogen. De stilte die zij rond hun nestkastjes hadden achterlaten was oorverdovend geweest.
Het werd opnieuw een herrie van belang. Vader en moeder winterkonink waren druk met de aanvoer van vers eten. Wanneer er wat tijd overheen ging was het commentaar van de vogelbaby’s niet van de lucht. Buiten zitten was mogelijk mits we ons niet te veel bewogen. Van buiten barbecueën of eten was geen sprake meer want met teveel mensbewegingen stopten de ouders met voeren.
De barbecue werd naar een ander plekje verplaatst waarbij we de boel vervolgens binnen nuttigden. Het gaf wat extra werk maar soms vraagt een gastverblijf wat meer hospitality.
Ergens rond het eerste weekend van juni hoorden we een zachte plof. Niet veel later een tweede plof. Twee vogelbaby’s hadden blijkbaar besloten het nest voortijdig te verlaten. Om de rust te bewaren besloot ons mensengezin om voorzichtig naar binnen te vluchten en de verdere gang van zaken achter glas te volgen.
Om de beurt gleden de andere vogelbaby’s het nest uit, om zich vervolgens na een intensieve wandeling bij de plantenbak te verzamelen waar moeder vogel klaarstond voor –wat wij dachten- de eerste vliegles. Een voor een fladderden de baby’s omhoog in de plantenbak, om vervolgens in de bruidsluier omhoog te klimmen. Even later was het groepje, inclusief de vader die zich op het dak van de schuur had verschanst ter bewaking van het spul, verdwenen.
Het werd ons duidelijk dat winterkoninkjes niet aan oefenen doen. Eenmaal uit het nest zijn ze niet meer teruggekeerd. Het barbecueën, verder in het seizoen, werd niet meer hetzelfde.
Sinds ik de koolmeesjew heb gespot hoop ik op een terugkeer van het gezin Winterkonink, ergens in april of mei.