Viva la platja

Met een hoofd vol gedachten loop ik over het strand dat zich kilometers lang voor me uitstrekt.
Links van mij, ongeveer een mijl in zee, deint een piepklein vissersbootje zachtjes met me mee.
Het zand is vochtig, mul en mijn voeten, die er al een hardlooprondje van 5km op hebben zitten,  moeten ernstig hun best doen mij niet te laten struikelen.
Eenzaam struint de badmeester met zijn rode zwembroek en dito lifeguardboard over het strand, op zoek naar  drenkelingen die er niet zijn. Hoewel een prachtige meneer is hij in oktober ietwat overbodig;  in de herfst  waagt geen enkele lokale bewoner zich nog in zee. Slechts los locos toeristos doen dat nog.
Het strand van Calafell (spreek uit als Kallafejjii) oogt donker, deze eerste week van oktober. Woeste wolken drijven over, gejaagd door een stevige maar aangenaam zacht aanvoelende noordwester.
Vlak bij mi casa vacaciones aangekomen voel ik plots een warme straal zonlicht over mijn bol strijken. Verse energie golft in elektrische pulsen door mijn lichaam en ik voel dat mijn afgekoelde Hollandse ziel zich tot een aangename temperatuur verwarmt.