Viva el avion

Het is oktober.  Otoรฑo. En opnieuw mag ik komen logeren bij mijn vriendin in Espaรฑa,  waar ze de herfst in de zomer viert. 
Dat betekent een vliegreis naar Barcelona en vervolgens een treinreis van ruim een uur, met overstap op een redelijk groot treinstation, Barcelona Sants. 
De voorbereiding is dikke pret want hoe fijn is het om al mn mooie zomerjurkjes (ja, die van de Noordermarkt) nog een keertje te kunnen dragen,  evenals mn rode sandaalklompjes? 
In alle vroegte brengt de liefste man van de wereld mij wat slaperig naar Schiphol.  Ondanks twee eerdere reizen word ik weer overweldigd door de onmetelijke grootte van de luchthaven.  
De chaos in mijn hoofd is groot en mijn antenne dreint en jammert onophoudelijk met zoveel indrukken om me heen. Eventjes voel ik paniek ookomen en dreugt mijn oogwater  over te lopen. 
Wanneer ik mezelf geruststel dat het ook best wat is, zo’n luchthaven met scans, hekjes, poorten, winkels en veel, heel veel mensen, voel ik me op slag rustiger worden en het oogwater zakt. 
Langzaam loop ik naar de gate, mijn koffer rolt soepel achter me aan. Bij C7 staat mijn aluminium vogel klaar, twee grote (enรฒrme) oranje straalmotoren onder zn buik. 
“Venga,” hoor ik mezelf zachtjes mompelen. “Vamos,  a Barcelona.” 

Gepubliceerd op
Gecategoriseerd als HSP

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

9 reacties

  1. Veel,veel plezier!๐ŸŒž๐ŸŒž๐ŸŒž๐ŸŒž๐ŸŒž๐Ÿ‘

Reacties zijn gesloten.