Veters strikken

Er is niets zo verschillend in mijn mensenleven als het strikken van veters. Van mijn wandelschoenen, die heel anders aanvoelen als de roze Nike Airs, die ongeduldig wachten tot ze weer aan mijn voeten mogen worden geschoven.

Mijn wandelveters zijn een uitdaging, elke keer weer. Glad en rond. Te kort voor een dubbele knoop. Maar zonder worstelt de knoop die ik leg, uit elkaar en val ik op bospaadjes of slepen mijn veters zich door de modder. Eigenlijk houd ik ook niet van wandelschoenen. Mijn voeten zitten er zo in opgesloten. Maar soms moeten ze: ze zijn waterdicht dus beter voor in het bos.

Vanmorgen lonkten mijn trailschoenen. Met de Franse modder er nog aan, die zich in grote klonten over mijn betonnen vloer lieten uitspreiden.

Mijn trailschoenen zijn eigenlijk mijn grote liefdes, ook al trail ik niet. Ik wandel ermee. Ik kocht ze vlak voor het Limburg experiment, vorig jaar. Een probeersel van vier dagen wandelen in mijn eentje, dwars over en door de heuvels van Limburg. Mijn trailschoenen en ik bedwongen de heuvels van Valkenburg en in Maastricht de berg-der-bergen in Nederland: de Sint Pieter. Vlak nadat ik het kasteeltje van Rieu passeerde. Waar ik zwaaide, al keek er niemand.  

Vol verwachting bekeek ik het bordje op de nogal vlakke heuvel, na een kleine klim van nog geen tien minuten. “U betreedt de Sint Pieter,” stond er. Niet veel later en zonder al te veel moeite of plichtplegingen stond ik boven een grote, lege mergelvlakte.

Ergens ontdekte ik een bankje. Waar ik trots en teleurgesteld mijn meegebrachte boterhammetjes opat. Mijn fles water leegdronk en weer vulde. Trots op het feit dat ik vier dagen durfde zwerven in mijn eentje. Waarbij ik soms echt uren niemand tegen kwam. Teleurgesteld omdat de Sint Pietersberg in het echt een miezerig heuveltje was gebleken. Als je hem vergelijkt met de heuvels in Valkenburg en die eerst hebt beklommen.

Het schoot allemaal door me heen, vanmorgen, tijdens het strikken van de fijnste veters: die van mijn trailschoenen. Niet dat ik trail. Misschien mogen ze gewoon wel mijn verhalenschoenen zijn.