Verbinding

Zondag 21 juni, 2036. Een beetje zenuwachtig ga ik voor het doorzichtige beeldscherm zitten. Ik bestudeer mijn handen op haakjes en losse velletjes. Mijn vingertoppen, strammig en gerimpeld, controleer ik op restanten vettigheid. Zulks verstoort de communicatie, aldus mijn contactengel.
Wat nou als mijn vader niet reageert? En wat als de verbinding wegvalt? Per slot van rekening is het allemaal nog maar net geïnstalleerd, nadat de mensheid een klein decennium geleden ontdekte dat er naast de zon nog een andere, een onuitputtelijke, energiebron bestond. Groen, dus zeer gewenst.
Die bron kon echter niet meteen worden ingezet, aangezien ze zo krachtig en teer tegelijk was, dat er vele jaren van research nodig waren voordat deze nieuwe energie een mogelijkheid werd voor de inzet van nieuwe vormen van communicatie tussen het hier en nu en het straks. Het nieuwe later. Verbinding met de verre eeuwigheid, zoals we die tien jaar geleden nog noemden.
Destijds, in juli 2016, vertrok er een bijzonder mens richting het land van het licht. Hij nam zijn kennis over communicatie in zijn algemeenheid en zijn liefde voor de interactie tussen mensen met zich mee, samen met zijn vaardigheden over het opzetten van netwerken en community’s.
Vlak voor zijn vertrek vroeg ik aan hem, of hij bij aankomst, mits er mogelijkheden waren, liefst direct een community of communicatieplatform zou willen bouwen die zou lijken op wat we in 2016 social media noemden. Een verbinding via licht, waarmee mogelijk communicatie tussen hier, nu en later zou kunnen ontstaan. Hij kon er vlak voor zijn overlijden nog vreselijk om lachen maar niks beloven.
De zon schijnt over de velden die zijn overgebleven na de grote verbouwing van de ringweg A10 in 2020, die inmiddels zesbaans in beide richtingen is geworden. Mij maakt het niet uit; sinds kort ben ik met pensioen dus hoef ik niet meer elke dag met mijn heilige koe over de snelweg. Het geeft rust, hoewel het in mijn hoofd nog altijd spookt.
Dat kan ook niet anders op Vaderdag; wanneer vlak voor je zeventiende verjaardag je vader plots zonder vooraankondiging uit je leven wordt weggerukt is dat iets om een leven lang bij stil te staan, te voelen.
De zon bestrijkt mijn beeldscherm; volgens mijn contactengel zou ik nu mijn duim links onder op het scherm moeten leggen om contact te maken. Voorzichtig strek ik mijn kromgetrokken duim en plaats deze op het scherm, dat flauw opflakkert. Even later dooft het. Teleurgesteld trek ik mijn hand terug.
Even later voel ik een vers moment mijn hoofd binnenkomen en leg opnieuw de duim van mijn rechterhand linksonder op het beeldscherm en laat mijn vingers voor zover mogelijk, netjes uitwaaieren over het beeldscherm, zonder het te raken.
Het beeldscherm licht op, kleuren vermengen zich van diep paars tot lila, naar helder wit. Om de contouren van mijn hand verschijnt een lichtblauw randje, dat meebeweegt wanneer ik mijn hand losjes over het scherm beweeg.
Vrijwel direct voel ik warmte door mijn hand stromen, die opwaarts stuwt richting mijn arm en via mijn schouder in mijn borstholte belandt. Mijn hart loopt over en even later voel ik de energetische liefde door mijn lichaam stromen. Het voelt vredig en ondanks dat de energie lijkt te kolken, voelt het uitermate rustig, sereen bijna.
De lifetravel exchange device aan de rechterzijde van mijn touchpad, bedoeld om kennis en ervaring op te slaan gedurende het leven en dat op elk apparaat is aan te sluiten voor het uitwisselen van internationale ervaringen met anderen, vertalingen inbegrepen, knippert voortdurend als teken dat er verbinding is.
Het beeldscherm, onveranderd blauwachtig wit, toont beelden uit mijn hier en nu, vermengd met beelden uit een nu nog onbekende film waarin heel bekende personen uit mijn vroeger.
Op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Het is Marco dus gelukt. Dat kan ook niet anders, nu hij zich tussen collega-verbindingsofficieren bevindt als Steve Jobs en Sir Albert Einstein.