Na amper een week knutselen en redigeren slaat de twijfel toe. Moet ik mijn boekenproject wel echt doorzetten? Waarom wil ik het zo graag, een boek publiceren? Voor de roem en de bekend? Nou nee, niet bepaald. Hoe meer ik naar de vorm, de stijl en de inhoud van mijn boekje kijk, hoe meer ik de kriebels krijg om haar gewoon weer terug te zetten op haar oude plekje waar ze al die tijd gelegen heeft, namelijk op de plank.
De flaptekst heb ik al meerdere keren herschreven en nog vind ik het niets. “Kijk naar je publiek, leef je in naar wat zij zouden willen lezen.” Een understatement. Ten eerste staat mijn intenne al sinds mensenheugenis op inleven afgesteld en ten tweede heb ik geen idee wat u, mijn lezer, zou willen lezen. Ik zit niet in uw hoofd en dat is maar goed ook.
Eigenlijk, zo moet ik u schielijk bekennen, doe ik maar wat.
Dat gegeven valt nu keihard door de mand. Ja, ik schrijf maar wat. Ik probeer iets, schik en schuif met grammatica, stijl en letters, orden tegelijkertijd mijn bovenkamer, maak ruzie met de eeuwig haperende spatiebalk op de laptop en verder knoei ik eigenlijk gewoon maar een eindje heen. Omdat ik niet anders kan. Het is schrijven, schrappen, opruimen, nakijken en daarna log ik in op mijn digitale kamertje om mijn stukje te posten. Regelmatig krijg ik reacties, soms ook in het geheel niet en dat hoeft ook niet. Ik wil alleen maar aangeven dat het posten van korte stukje dus min of meer mijn ding is geworden. In spreektaal.
Eigenlijk is het best verdrietig te noemen. Wanneer ik de dingen in mijn leven groter probeer te maken en er ook maar een minuscuul flardje van een plan of idee ergens in mijn hoofd voorbij dwarrelt, volgt even later onherroepelijk de allergische reactie die twijfel heet, gevoed door mijn eeuwige onzekerheid.
Daarvan ga ik bibberen, stotteren en vervolgens schiet ik terug mijn stille hokje in. Waar alles is zoals het wezen moet en waar het allemaal nog een beetje klopt. Inclusief mijn fladderende hart.
22 reacties
Reacties zijn gesloten.
Wat je schrijft kan ik me helemaal voorstellen. Het lijkt me eng inderdaad, met een boek, je ziel en zaligheid meer bloot leggen dan in kleine stukjes en voor een veel groter publiek. Het kan dat bijna niemand het koopt, het kan en dat is denk ik minstens zo eng, door heel veel mensen gekocht en gelezen worden. Ik heb zelf nog nooit een poging gedaan, weet dat hoofdstukken meer mijn ding zijn dan een boek, maar ik ken wel een paar mensen die het wel gedaan hebben. Schrijf wat jij graag zou willen lezen op je flap. Het is jouw boek tenslotte. Je verplaatsen in anderen? Dat doe je zoals je schrijft al constant. Verplaats je in jezelf. Het boek laat jou zien, niet de ander.
Succes! Durf!
Eigenlijk laat ik me gek máken. Van binnen weet ik het ook wel. Maar voor een vorm vraag ik advies en dan is het hek van de dam. Ineens ga ik m’n boekje (verzamelde werken uit 2009-2011) als kubus doorlichten en dat hoeft niet. Het is geen literair hoogstandje; het zijn de vruchtjes van een Lettersmid.
Dank voor je reactie, Annette
Het lijkt net of ik in onze zo geliefde Jos zijn boeken zat te lezen.
Heb je ook niet wat met acupunctuur , jij weet wat ik bedoel.
Dit betekent dus dat je boek super gaat worden.
Dat is waar…. Ik ❤️ ook van Jos.
Hoe herkenbaar, die twijfel. Onze verhalen lopen voor een stukje gelijk. Tijdens het lange herstel na de burn-out ontdekte ook ik hoe fijn ik schrijven vind. Om mijn gedachten te verzetten, schreef ik een liefdesromannetje in het Engels. Niet voor publicatie. Gewoon voor mezelf. Alleen de echtgenoot mocht het lezen. Nu speel ik al een tijdje met een plan voor een jeugdroman, maar al te vaak denk ik dat het misschien niet goed genoeg is. Alhoewel … als ik soms lees wat uitgeverijen wel publiceren …
Precies. Gewoon doen. (Sprak ze 😬)
Voorlopig blijft het bij onbezoldigd bloggen, maar dat geeft zoveel voldoening …
Oh dear, herkenbaar. De eeuwige twijfel aan je eigen kunnen. Dat rottige stemmetje; ‘wie zit er op mijn schrijfsels te wachten?’ En het is waar er zijn betere schrijvers dan jij en ik. Ik heb net Ernest van der Kwast gelezen. Korte verhalen over diverse beroepen. Jaloersmakend zoals hij van de patatbakker een bijzondere patatbakker maakt.
Als je daar je oren naar laat hangen (die neiging had ik) kun je de ambities over boord gooien.
Niet doen! Er is niets mis met hobbyschrijven/bloggen. Het gaat om het plezier, maar doe vooral wat jij wilt, volg je hart. Desnoods blijf je zitten met een doos eigen werk, maar dan heb je wel gedaan wat je wilde. Kan het je niet meer dwarszitten.
Ga eens te rade bij Trawant of Pally die hebben ervaring.
Of doe zoals Klaas ;0)) (een ouwetje)
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/2012/08/de-wereld.html#comment-form
Vraagje: twijferaar, met opzet? Ik vermoed van wel want die letters liggen op het toestenbord ver uit elkaar. Tot slot je hebt talent voor schikken, schuiven, stijl en letters. Schrijven en smeden beide een ambacht. SUCCES!
Potverdikkie dat is weer een ware analyse lieve Ferrara. Twijferaar is opzet. Je schrijft “Desnoods blijf je zitten met een doos eigen werk, maar dan heb je wel gedaan.” Dat was -pardon is- helemaal mijn intentie.
Ik moet het ook gewoon niet aan anderen vragen maar voor een keer eens uitgaan van mezelf. Het twijfel konijn. En misschien wordt ze daardoor dan wel zelfverzekerheidskonijn.
Gewoon ervoor gaan. Hecht niet teveel waarde aan het resultaat. Dan maakt het niet zoveel uit.
Gewoon doen. Al was het alleen maar voor jezelf ❤️
Gewoon doen!! Ik ben fan. En je kunt beter spijt hebben van iets dat je gedaan hebt dan van iets wat je nagelaten hebt te doen! En geloof me, je krijgt er geen spijt van. Schrijven is zeg maar echt jouw ding!!! En dat blijft het, ook al zou niemand je boek kopen. (Wat niet gaat gebeuren… eentje gaat er in ieder geval naar mn nachtkastje!)
Ik heb gewerkt met heren met een rij titels om hun namen waar je koud van wordt. En met één van hen ben ik ooit getrouwd… Mijn Lief zei ’tja….eigenlijk doe ik maar wat’… En zo hoorde ik dat van die andere heren ook. Die soms de hele wereld overvliegen om hun ‘wat’ met anderen te delen die ook géén idéé hebben waar ze mee bezig zijn….
Lieve Odette, er zijn er maar heel weinig die zó kunnen schrijven als jij. Je kunt jezelf niet veranderen, maar je kunt dat boek wel publiceren. Met of zonder flaptekst waar jouw hoge lat van tevredenheid het mee eens is 😉 Go For It! Kus xxx
Ik zit hier te schateren om die heren! Zou dat nou ook in de politiek zo zijn? *grijns*
Gewoon doen hoor! (Zei de aartstwijfelaarster ☺️)
Hoort er allemaal bij, Odette. Een insteek die bij mij (heel soms) werkt, twijfel en onzekerheid zijn prima. En dat je er tijdelijk door verlamd kunt raken, dat hoort erbij. Daarna krabbel je weer op en door. Yo go, girl!
Twijfelen … waar ken ik dat van? Twee keer heb ik de sprong in het boekendiepe gewaagd. En nee, het werden geen boeken waar de hele wereld op zat te wachten. Maar het gevoel dat ik het gedaan heb is fijn. Dat gevoel zie ik ook terug bij de (veelal debuterende) auteurs wier manuscripten ik heb geredigeerd. Waag ook die sprong!
Zo voel ik het ook. Het is geen bestseller en dat hoeft ook niet. Probleem is dat ik me teveel van de wijs laat brengen. Eigenlijk niet eens door mezelf, maar doordat ik twijfel wanneer anderen er iets van vinden.
Kortom: ik zal de fiere vrouw in mij moeten terugvinden. Bikkelien, de strijdster die voor zichzelf (in) staat. 🤗
Bemoedigende groet,
Nog proeflezers nodig?
Wat lief! Ik heb er inmiddels drie. Een kent mijn stijl niet en weet niet dat ik heb verbouwd; een kent mij en kent de verbouwing van dichtbij en een lieve taalpurist leest mee.
Na dit weekend gaat het letterkind logeren.
Benieuwd. 😃