Laat ik het maar direct opbiechten: ik ben een sukkel. Op papier of op het web lijkt het nog wat, maar in het echt val ik enorm tegen. Ik val overigens ook vaak.
Mogelijk ben ik gewoon te laat geboren. Met een voorliefde voor petroleumstelletjes en stoofvlees loop ik hopeloos achter, in deze wereld waarin apps en de meningmaffia de boventoon voeren. Ik heb een IPhone en ik kan er heus wel wat mee behalve bellen, maar wanneer het echt interessant wordt moet ik afhaken wegens gebrek aan logisch inzicht. Toen ik geboren werd waren de wiskundeknobbels op, is me weleens verteld. In een wereld die geregeerd wordt door algoritmen is dat ronduit onhandig.
Ik word ongelukkig van dat sukkelschap. Ik kan er niks mee en daar wringt de schoen. Doodmoe word ik van mezelf doordat ik teveel zaken uit mijn hoofd tegelijk wil aanpakken en dus per saldo geen millimeter opschiet. Aangezien er nog steeds geen 48 uur in een etmaal past kom ik aan alle kanten tijd en ruimte tekort. In de resterende plukjes tijd snauw ik huis en haard af, daarmee een muur van gewapend beton om me heen trekkend. Eet dat, Berlijn.
Het wordt tijd dat ik mijn leukere ik ga terugvinden. Die frisse eindveertiger, dat leuke wijf dat midden in het leven staat, empathie toont voor de buitenwereld maar die ook een portie voor zichzelf houdt omdat dat nu eenmaal nodig is. De vrouw die grenzen stelt en ze tegelijkertijd bewaakt. Het prachtwijf die niet angstig is te falen, op haar bek durft te gaan en daar nog voor uitkomt ook. Ze zit ergens binnenin mij verstopt, ik weet alleen niet waar.
De bezem moet erdoor. Door mijn hoofd. De luiken in mijn frontale cortex gooi ik open, zodat er een frisse januariwind met koudefront kan rond wapperen in mijn bovenkamer. Op die manier krijgt het rariteitenkabinet, dat vierentwintig uur per dag vergadert, ook even pauze. Een winterstop op mijn innerlijke antenne, die constant verkeerde signalen opvangt, lijkt me ook geen overbodige luxe. Even een realtime pause-to-check *) inbouwen.
Stilstand is voor mij vooruitgang. Dat weet ik uit eerdere periodes van innerlijke retraites. Zo’n pauzetijd bevat veel persoonlijke fixes en updates. Uiteindelijk kom ik er altijd als verbeterde versie van mezelf uit, waarbij mijn oorspronkelijke ontwerp meestal behouden blijft. Gelukkig maar, want dwarsgebakken heb ik mij het liefst.
*) Pause-to-check
Elaine Aron benoemt de diepgaande verwerking bij hoogsensitieve mensen als het pause-to-check systeem. Dit systeem houdt het volgende in: eerst de situatie bekijken (observeren) en mogelijke gevolgen overzien (scenario van kansen en risico’s inschatten) alvorens iemand in actie komt.
Mooi geschreven, herkenbaar ook. Maar voor wie schrijf je? Schrijven als therapie?
Paul, schrijven is voor mij opruimen. Sorteren.Ordenen. Hoofd- van bijzaken onderscheiden. En weer door 🙂
Wat een prachtige, herkenbare log. Ik grap weleens dat ik niet alleen een afwezige wiskundeknobbel heb, maar dat ik beschik over een unieke vorm van een wiskunde-vacuüm. Het maakt het leven af en toe bijzonder verwarrend in deze tijd.
Ik sukkel gewoon veel met je mee.
Alvast de beste en lieve wensen voor het nieuwe jaar.
Lief! Dank je wel.
Hola maar, waarom schrijf jij altijd wat ik denk? Fijn te weten dat ik niet alleen ben met ‘dat gevoel’ 🙂