Stuurvrouw

Gisteren vertelde ik ergens online heel stoer dat ik geen last had van moetjes. Als vijftigplusser was ik van mening dat ik toch een ander leven had gekregen, los van schoolpleinen, vergaderingen, boterhamdoosjes en clubjes. Al een tijdje woont er geen kind meer in mijn huis, waardoor mijn beleving van tijd en verplichtingen anders is, dan 10 jaar geleden. Tenminste, dat dacht ik.

Schaamteloos kan ik nietsdoen, niemand die het ziet. En dat laatste klopt ook echt. Ik zeg het ook hardop. Ik kan schaamteloos niets doen. Punt. Niet uit verdienste maar uit wetenschap. De afgelopen jaren heb ik meer dan gezorgd, gezwoegd, gezucht, gehuild en me daarbij afgevraagd of dit het leven dan was. Het leek me niet voldoende.

Gedurende de tijd baande ik me via persoonlijke ontwikkelingen, coaching en diverse cursussen en opleidingen een weg door het oerwoud dat ik zelf had gecreëerd. Een woud van onverwerkte gevoelens, emoties en gedrag dat me niet meer diende. Ik leerde keuzes maken. Vanuit mezelf.

Toch woont er nog wel degelijk een “moetje” in mij. Het heet nut. Hoewel ik zég dat ik ermee durf te spelen en dat het mij ogenschijnlijk niet uitmaakt wat daarvan de uitkomst is, is de werkelijkheid toch echt anders.

Gisteren woonde ik een Proeflab bij van Karin van der Tuin. Genadeloos kwam na een tijdje knoeperhard mijn eigen moetje uit de kast. Schoorvoetend, maar ze kwam.

Ze het nut. Een doel. Anders gezegd: bij alles wat ik doe hoort een doel of moet nut hebben. Een beetje rondklooien zonder uitkomst, daar doe ik niet aan. Zonde van de tijd. Het moet namelijk wel ergens toe leiden.

Niet voor niets zeurt er regelmatig een stemmetje dat ik voor niks een goedbetaalde baan opzij heb geschoven. Waarbij mijn brein voor ’t gemak even vergeet dat ik er compleet ongelukkig van raakte, maar dat terzijde. Mijn “groei” of “carrière” komen altijd wel weer ergens om de hoek kijken. En juist dat is volkomen nutteloos, omdat ik van een “carrière” ongelukkig wordt en dat is nou net niet de bedoeling van het leven. Het is er om geleefd te worden.

Geen nut lijkt een no-go. Ik zég wel, dat ik lekker in mijn niet-weten bubbel vertoef en een beetje rondlummel, maar intussen vindt mijn innerlijke criticus daar van alles van en mekkeren mijn ondernemersdemonen moord en brand dat mijn bedrijf zo natuurlijk niet verder komt.

Karin opperde dat het misschien een optie was om mezelf eerst eens de vraag te stellen waar ik zin in heb. Nou, daar zat ik. Met een mond vol tanden in het computerschermpje, terwijl mijn brein overuren draaide om vooral met een zinvol antwoord te komen.

Terwijl het antwoord helemaal niet moeilijk is. Ik heb zin in schrijven. Verhalen vangen. In dialogen en monologen. Omdat ik heb gemerkt dat ik het leuk vind wanneer mijn teksten, uitgesproken door iemand ander, pas écht tot leven komen. In mijn eigen woorden.

“Dan doe je dat toch gewoon?” vroeg Karin

Zo realiseerde ik me (niet voor het eerst) dat ik toch echt stuurvrouw ben van mijn eigen leven. Dat betekent dat ik het stuurwiel uit de handen van mijn slavendrijver mag rukken en het vervolgens in mijn eigen handen mag leggen.

Opdat ik niet vergeet, heb ik mezelf deze week tot doel gesteld om letterlijk een stuur te bouwen. Of een begin te kweken. Geen idee hoe of waarvan, of met welke materialen, maar ik

ga het wel doen. Omdat ik er zin in heb.