Stilte

Krakerig stap ik mn bed uit. Niet mijn lijf kraakt mijn stem is aan de beurt. Mijn keel kriebelt, ik heb er vannacht amper van kunnen slapen.

Afgelopen maandag nam ik (gulzig) een veel te grote hap van een te hete (warm) portie opgewarmde andijviestamppot met spekjes. Het duurde naar mijn gevoel een uur voor de hap überhaupt gezakt was (van keel tot hart kon ik ‘m voelen zakken) en voor een moment dacht ik dat ik zou stikken.

Mijn slokdarm vond ‘t allemaal niks dus loop ik al een paar dagen rond met flesjes koud water om het spijsverteringsstelsel een beetje na te koelen. Van de huisarts kreeg ik tips en tabletten om te voorkomen dat maagzuur de slokdarm verder gaat irriteren.

Na een paar dagen, waar ik eerst een verbetering waarnam, begint nu ook mijn keelholte gezellig mee te doen in het verhaal. Daardoor ben ik verstild. Zowel qua schrijven als op het werk. Praten doet mijn keel geen recht dus uiteraard stel ik mijn rollende patiënten gerust, maar een echt gezellig gesprek lukt me niet. En dat steekt een beetje #nietgoedgenoeg

Stilte. Wanneer ik er zelf voor kies vind ik het fijn om me erin te bewegen, er in onder te dompelen. Misschien zelfs wel erin te verdwijnen. Maar stilte voelt toch echt heel anders wanneer je gedwongen wordt.

Of in mijn geval door mijn eigen gulzigheid.