SchrikkelZeepaard

Ergens in de jaren ’70 nam mijn moeder me mee naar Artis. Met de tram, destijds vanuit Amsterdam Noord nogal een onderneming want slechts één buslijn, om het uur. Op het programma stonden de krokodillen, de nijlpaarden en de zeekoeien en uiteraard zouden we een rondje apenrots doen. Als toetje zouden we het aquarium bezoeken. Voor een kennismaking met zeepaarden.

De rit naar het station duurde veel te lang en natuurlijk reed lijn 9 net voor onze neus weg. Lang wachten en vervolgens met de volgende tram naar Artis. Mijn handjes gleden over de gladde stangen van de zitbanken in de tram wanneer deze een scherpe bocht nam, nijdig klingelend. Eenmaal uit de tram moesten we nog tien minuutjes lopen en even later stonden we voor het grote stalen hek met de griezelige roofvogels er bovenop.

De apen, de zeekoeien (wie heeft ooit bedacht dat deze beesten zeekoeien moeten heten?) en de nijlpaarden konden me eerlijk gezegd gestolen worden en de apen ook. Maar met wat geduld werd het dan toch middag en dus werd het tijd voor het aquarium. Destijds was er nog geen wandelroute onder water en geen nagebouwde gracht. Via een trap klommen we naar boven en kwamen we bij het aquarium, dat toen nog was voorzien van een houten lambrisering. Hierin woonden de zeepaarden, volgens mijn moeder.

Waar ik echter keek, geen trappelende hoeven of paardenbenen met zwemvliezen te bekennen. Mijn moeder wees naar een klein aquarium. Ongelovig tuurde ik door het glas naar binnen, in mijn hart wist ik zeker dat een paard daar nooit in zou kunnen bewegen. Plots kwamen er enkele onooglijk kleine wezentjes voor mijn neus zwemmen, nou ja zwemmen, het leek meer op zweven. Ze leken op een soort garnaaltjes maar dan met een krulstaart. Diep teleurgesteld en bijna in tranen keek ik op naar mijn moeder, die tot mijn verbazing lachte. “Kind, zo keek ik ook, toen ik kennismaakte met zeepaardjes,” vertelde ze. “Later zul je misschien nog wel horen, hoe bijzonder een zeepaardje eigenlijk is.”

Zes jaar geleden nam ik zitting in de ondernemingsraad van het ziekenhuis waar ik werk. Twee keer per jaar gaan we op cursus en tijdens een trainingssessie maakte ik opnieuw kennis met het zeepaardje. Tijdens een gezamenlijke oefening mochten we een dierenkaart trekken. Mijn hand bleef hangen boven drie afbeeldingen: een met honden, een kaart met een aap erop en kaart met een iel zeepaardje.

Opnieuw trof me de graterigheid van het beestje met zijn lelijke puilogen. Toch ging er tegelijkertijd een grote aantrekkingskracht van het diertje uit. Hij leek iets sierlijks en gracieus uit te stralen, alsof het zei: “kijk mij eens.” Een slogan die niet eens bij mijn persoonlijkheid in de buurt komt.

Op de achterkant van het kaartje werden de eigenschappen van het zeepaardje omschreven. Dat ze doordat ze anders zijn, opvallen. Het vrouwtje dat het mannetje bezwangert. De lelijke maar zo handige krulstaart, bedoeld als symbool van onverzettelijkheid, om zich in tijden van woeste onderwaterstormen van de zee, vast te zetten aan waterplanten. Zo’n minuscuul wezen met grootse bijzonderheden.

Ik kon de eigenschappen voor mezelf niet zo goed plaatsen maar mijn collega’s konden dat wel. Het werd een bijzondere trainingssessie en het zeepaard bleef sindsdien in mijn gedachten. Het haalde ook het uitstapje van mams en mij naar het aquarium weer naar boven, plus mijn moeders liefde voor het zeepaardje.

Lange tijd heb ik gezocht naar een beeltenis van het diertje. Geen gemakkelijke opgave maar toch is het gelukt. In 2016 liet ik een tattoo van een zeepaardje op mijn pols zetten. Op 29 februari, de dag die mams en ik verschrikkeldag noemden want een dag uitstel voor de lente.

Verschrikkeldag werd daarmee een feestdag. Een dag die ik koester en vier.  Uiteindelijk werd de tattoo gezet in hartje Amsterdam, in de rosse buurt, dichtbij de Sint Nicolaaskerk. Een plek die bijzonder is voor mij en dat ook was voor mijn moeder. Ze is prachtig geworden, mijn schrikkelzeepaard. Twee lijntjes en een stip geven een blijvende herinnering aan mijn moeder en aan het feit dat ik bijzonder ben, ook al geloof ik dat zelf niet altijd.

 

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

6 reacties

  1. Wat heeft je moeder het verhaal van haar zoektocht naar het zeepaardje me vaak verteld
    Ook hoe teleurgesteld ze in eerste instantie was dat hij zo klein was
    Het blijft een mooi verhaal

  2. Mooi verhaal.
    N.B. Minuscule typo ter grootte van een zeepaardje: “ze zeepaarden” moet neem ik aan zijn “de zeepaarden”

Reacties zijn gesloten.