Met een vroege ochtendwandeling de dag gestart. Ingehaald door jachtige collega’s die me niet zagen. Begrijpelijk. Ik beweeg me nu immers in een ander tempo.
Mijn route verliep door het Amsterdamse veld waar ik tot vorig jaar nog doorheen rénde. In eerste instantie deed ik dat in verwondering over de schoonheid; later werd het jakkeren om er zo snel mogelijk vanaf te zijn.
Wandelend dacht ik terug aan de slak en de schildpad. Mijn vrienden uit 2019 tijdens mijn Soleus-blessure. Ze wandelen inmiddels gezellig naast me, tonen mij het leven op hun tempo.
En ik merk dat hun tempo, bijna stilstand, veel beter bij me past. Langzaamaan begint bijna-stilstand iets voor mij te doen.
Uit de ratrace. Stil staan in/bij mijn lijf. Niet zo zeer dénken “wat wil ik?” maar mijn lijf het (wandel)tempo laten bepalen. Mijn lichaam als kompas, voelen welke richting ik op mag.
Stampvoetend, soms lichtvoetig. Rustig of juist kordaat. Wel of geen armzwaai. Wat past nou echt bij mij en welk tempo resoneert? Waar ontstaat flow?
Het werd van alles een beetje, vanmorgen. Dat geeft niks; dit is ook leren. En deze keer kijk ik wel mooi uit, om er zomaar doorheen te sjezen.
Al lezend dringt het tot me door hoe goed de Fabeltjeskrant in elkaar stak met al die verschillende types. Ik moest zo denken aan Zoef,Zoef de Haas die altijd maar op de jakker was.
Jij blijft vast niet steken in de slakkengang. Er groeit uit jou een Isadora Paradijsvogel, zij was de leukste van het stel, zo heerlijk zichzelf.