Ruggespraak

Gisteravond deed ik een schrijfoefening tijdens een uurtje Interplay. Meestal zijn dat oefeningen waarbij gedanst of gezongen kan worden: vanavond mocht er worden geschreven.

Intuïtief vooral: laten ontstaan wat er kwam. Downloaden. Waar vandaan dan ook.

In mijn Zoomscherm werd nog veel gesproken en verhelderd en ik voelde dat er van alles geschreven wilde worden. Doordat ik werd afgeleid, zette ik rigoureus mijn geluid uit én het geluid van de speakertjes.

Liet de stilte mij vinden. Handen los op het toetsenbord en liet ontstaan wat naar boven wilde. Niet per pen en papier: ik vermoedde dat daar geen tijd voor was.

De eerste zinnen waren onleesbaar, tot ik begreep dat mijn rugwervels aan het woord waren gekomen. In hun eigen taal, die gaandeweg het schrijfwerk vernederlandste.

Mijn rugwervels hadden een duidelijke boodschap. Ongezouten en ongenuanceerd. Met een bommetje: dat wanneer ik nu niet goed voor mezelf ga zorgen, ik het waarschijnlijk écht nooit meer leer en dat ik er schade van ga ondervinden. Flinke schade.

Ze trekken het niet meer.

Ik vond het nogal wat. Feilloos beschreven ze mijn mankementen en mijn rafelrandjes. Mijn tekortkomingen. Het feit dat ik niet mijn bek opentrek wanneer het wel zou moeten: wanneer het om mezelf gaat.

Opkomen voor mezelf en gaan staan voor wie ik ben.

Daarbij vroegen ze me luid en duidelijk om dat voortaan met beide benen op de grond te doen, met een rechte rug en een zachte buik. En een open hart. Ontvankelijk te blijven, om te ontvangen. Dat er genoeg is, ook voor mij.

Ja, ja, dacht ik. Staan met een scheve rug met versleten facetjes, een harde buik en een rammelend bekken. Just to be clear.  

Verder liet mijn rug haarfijn weten dat het met mijn bedrijf ook wel een beetje anders mocht. Dat ik wat minder moeilijk zou kunnen doen qua prijzen en wanneer ik geen zin heb om een salespagina te schrijven met allemaal doelen en resultaten – waar ik zelf niet van aanga – ik dat dus ook niet moet doen. Practice what you preach Odette: blijf bij jezelf. (funnelloos)

Tot slot wees mijn rugwervel er fijntjes op dat het ronduit belachelijk is, dat ik zo lang aan het piekeren ben over een aanpassing in mijn loondienstverband.  Dat er nog een andere mogelijkheid is. Die oplossing had zó voor mijn neus gelegen: ik had het niet eens hoeven zien maar slechts hoeven voelen.

Toen ik las met welke oplossing mijn wervels kwamen, kwam er een schaamteloze en bulderende schaterlach naar boven.

Mondhoeken omhoog, zachte buik, rechte rug. Open hart. Ik weet genoeg.