Onze oprit lag er verlaten bij, nadat Björn werd teruggereden naar de garagemeneer. Het was een kale bedoening. Met het vertrek van onze gouden koets was evens een nijpend vervoersprobleem ontstaan.
Deze week is een beroep op meerdere vierwielers nodig in verband met verschillende school-, examen- en andere productieve werkzaamheden. Daarnaast is het deze week Boekenweek; mijn letterkind “Over de vloer” wordt komende donderdag gedoopt en hiervoor staan enkele ritjes richting boekhandel, slijterij en ander logistieke doelen op de planning. Heen en weer. Natuurlijk kan ik dat ook op de gouden tweewieler uitvoeren, maar in Nederland is nooit iets zeker wat het weer aangaat en wanneer het keihard regent wanneer ik onderweg ben met mijn stapeltje leeswerk is dat toch een beetje zonde van het werk en van de boeken.
In verband hiermee besloten we na een korte en pittige gezinsvergadering om het mechanische kind naar huis te halen. Anders, het mechanische klassiekerkind, is inmiddels een ferme nagel aan mijn doodskist maar eveneens is hij het kind wat niet thuis is waardoor het gezin niet compleet aanvoelt. Hij stond een tijdje te koop, in Ophemert, bij een klassieke Volvo garage, waar ze verstand hebben én houden van mechanische Zweedse kinderen in alle vormen en uitvoeringen die er te vinden zijn. Helaas is gebleken dat de verkoop in klassiekers terugloopt dus stond onze Anders een tijdje winkeldochter te zijn op het garageterrein. Aangezien er wat ritten te verdelen zijn deze week, kan onze Anders zijn mechanische B30E hartje ophalen, samen met mijn lief.
De terugkeer van het verloren kind voelde eerlijk gezegd dubbel en ik realiseer me dat het eerstewereld problemen zijn. Er is niemand ziek of gewond, we leven niet in oorlog en toch voelde ik me wat mismoedig en verdrietig. In de ochtend een halve belofte van de gouden koets waarvan de droom uiteenviel, waarna diezelfde middag het blauwgroene Volvokind achteruit kwam rijden, de oprit op. Met mijn lief als stralend middelpunt. Voorzien van een bescheiden uitlaatwolkje pruttelde het mechanische kind keurig in zijn achteruit, manoeuvreerde zich op zijn eigen plek zodat het leek alsof hij nooit was weggeweest.
Een uurtje later was hij opgenomen aan de hartbewaking; onderweg was de B30e motor helaas een keertje afgeslagen en doordat de accu leeg was geraakt, kwam Anders niet zo gemakkelijk meer aan de praat. Na een ferme poetsbeurt, waarbij het stof en wat vogelcadeautjes werden verwijderd, stond het mechanische kind glimmend en grijnzend op zijn plaatsje. Ik stapte voorzichtig achterin de auto en snoof een flinke portie jaren ’70 lucht op, die uit zijn binnenste opsteeg. Op slag was ik terug in de tijd, augustus 2011. Onze proefrit in Heerhugowaard. Nadat ik met mijn ogen knipperde zag ik mezelf in Frankrijk rijden, met aanhanger, in 2013, het jaar waarin mijn moeder overleed. Ondanks zijn grillige kuren en gebreken hield zij van ons Volvokind, was ze een trotse auto-opoe.
Met een hoofd vol dubbele gedachten en rondtollende emoties stapte ik uit de auto. Even keek ik achterom en echt, ik zou hebben gezworen dat onze Zweedse boef mij een stiekeme knipoog gaf.