Twee jaar geleden werd de puber zestien. Ter gelegenheid daarvan mocht hij met onze buurtjes op reis naar, jawel, Amerika. We lieten pasfoto’s maken, hij werd opgemeten en kreeg een paspoort. Bij aankomst in de US of A ontving hij uiteraard een serie ferme stempels in het boekje.
Dit jaar is hij uitgenodigd om diezelfde buurtjes in Italië te komen bezoeken. Het land waarin de wieg van de vader én van de moeder van de buurman heeft gestaan en het land waar diezelfde ouders na hun pensionering weer zijn gaan wonen. Junior is te gast in een prachtig klein dorpje, bovenop een pittoreske berg in het hart van Toscane, waar het leven nog om mensen (en eten!) draait en niet om wifi. Hier zal onze B een weekje vakantie vieren samen met zijn surrogaatzus en surrogaatouders. De band is na acht jaar te intens geworden om slechts over buren te spreken.
Die reis houdt in, dat hij vandaag op het vliegtuig naar Pisa is gestapt. Met alle perikelen rondom de werkzaamheden op de Ring A10 en andere horrorverhalen over wachttijden en onbemande incheckbalies hebben we gisteravond besloten om met het openbaar vervoer naar Schiphol te reizen. Een belevenis op zich.
Op het Centraal station van Amsterdam aangekomen (even was er nog discussie over Sloterdijk of tóch CS) bleek dat van de vijftien sporen er minstens tien de richting Schiphol op het bordje hadden staan. Vlotjes de OV kaart ingecheckt en hop, naar perron 13a. Een sprintje getrokken en even later bevonden we ons tussen de rolkoffermaffia en een handjevol rugzakoverleveraars. Het schept een band, dat gestuntel met koffers onder elkaar. Nog geen twintig minuten later bevonden we ons in hartje Schiphol, nadat we eerst een flinke file hadden geconstateerd op zowel de A4 en de A9, waarmee ons (mijn) OV besluit werd gerechtvaardigd.
Binnen twintig minuten na onze aankomst op station Schiphol hebben we de bagage van junior ingeleverd. Nadat ik hem wat onhandig had omhelst en een fijne reis had gewenst werd hij na het inscannen van zijn boardingpass zelf gefouilleerd en gescand. Even later zag ik dat hij zijn meegebrachte elektronica in de beroemde plastic bakjes van tekst en uitleg stond te voorzien. De security was tevens de grens waar ik mijn kind los moest laten, richting vliegtuig en Italië.
Ik heb hem gevraagd of hij me in elk geval twee berichtjes wilde sturen vandaag. Eentje om te laten weten dat hij in het vliegtuig zat en eentje nadat hij was opgepikt op de plek van bestemming. Inmiddels weet ik dat zowel Johnny de Mol en André Hazes op Schiphol waren, met een uitgebreide schare fans, ik weet dat een simpel broodje bijna tien euro kost (Mam! Tien euro!) en dat stoel 12f boven de vleugel en de motor zit.
En ja, hij is opgehaald, zit inmiddels heerlijk te genieten van een échte Italiaanse pizza, met een forketta en een coltello, en hij heeft het warm. Heel warm. Mi caro bambino is een signore geworden.
5 reacties
Reacties zijn gesloten.
Moeder van een man…. En toch blijft het altijd je kind ❤
Absoluut.
Heerlijk zulke buren en zo’n kind
Wat heerlijk dat hij kan gaan en dat jij hem laat, niet makkelijk lijkt me. Nu hopelijk een beetje meegenieten…
Weer een stap verder naar volwassenheid. Tijd heeft vleugels.