Rechtlijnig

“Jij wil het ook altijd anders.”

Het zinnetje galmt nog wat na. Draait rond, nestelt zich in het slakkenhuis van mijn gehoorgang. Om zachtjes te echoën. Het klopt. Ik wil het altijd anders dan de massa. Ik moet er niet aan denken om onderdeel te worden van iets wat niet klopt voor mij.

Ik kan niets met mensen die in prietpraat blijven hangen en die de diepte schuwen.

Dus doe ik liever dingen alleen. In mijn schooltijd was ik veel alleen dus ik heb veel kunnen oefenen. Mijn klasgenoten op de huishoudschool waren sneller volwassen dan ik. Groter ook. Volgroeid.

Tot mijn zestiende was ik een kleine smalle bonenstaak van anderhalve meter die van turnen hield. Mijn leven speelde zich meestal op zijn kop af. Op een klimrek of in een boom. Mijn klasgenoten bespraken het uitgaan, de bessen-jus en hoe je iemand versierde in de discotheek.

(Bij versieren dacht ik aan een verjaardag).

Op mijn 53e voel ik mezelf weer dat bonenstakerige meisje. Oké, ik ben geen 16 meer, hier en daar verschijnen rimpels en wat rolletjes en ik hang niet ondersteboven aan het klimrek (Oh my… wie weet?) Wel ben ik weer leniger, nu ik weer aan yoga doe. Alleen en niet in een groep.

Al een tijdje had ik rugpijn en last van een bepaalde stramheid wat uit mijn weke delen leek te komen. Overgang, uiteraard. Maar je kunt ook alles aan de overgang ophangen. Volgens de massa-met-verstand-van-rugpijn-en-overgang moest ik naar een fysiotherapeut. Dat wilde ik niet, omdat ik ergens voelde dat ’t iets anders was. In mijn beleving stond mijn rechterheup niet in het lood.

Dat bleek te kloppen. Geen fysio maar een osteopaat bevestigde mijn vermoeden. Het kwam niet uit de rug maar uit de buik. Dus werd er gisteren flink geduwd en geknepen. Het deed zeer en tegelijk was het een opluchting om te voelen dat er iets werd rechtgezet.

Dertig kilo aankomen in een zwangerschap (en een rectusdiastase oplopen) is veel. Een prachtig kind van 4495gram en 53 cm krijgen, als vrouw van 1.60 lang is ook veel. Je buikspieren die bruut worden doorgesneden bij een spoedkeizersnede en die je dus later zélf weer “terug traint” zonder compassie voor jezelf omdat je geen idee hebt over de omliggende structuren, is ook best veel.

Dat mijn buik dus altijd aanspant, ook als het niet hoeft en ik licht voorovergebogen loop (alsof ik geld op straat zoek) is niet alleen veel, het voelt ook vervelend en pijnlijk, nu ik de middelbare leeftijd bereik.

Terwijl de osteopaat duwde en kneep, stroomden de tranen over mijn wangen. Niet omwille van pijn, verdriet of ellende, het was vooral van mededogen. Met mezelf. Compassie. Op de tafel van de osteopaat vond ik oude stukken van mijn lichaam terug, waar ik met compassie naar kon kijken. Voelen.

Compassie voelde ik ook voor mijn 29-jarige gevoelige ziel, die zich heel lang verweesd van haar lichaam had gevoeld, daarnaar had gehandeld en nu als 53-jarige mocht thuiskomen in haar lichaam. Dat van haar was en haar vertelt wat nodig is.

Wat de osteopaat aanraakte, kon ik in mijn lijf benoemen. Plus de uitwerking die de binnenwaartse beweging op mijn buitenkant had.
Ik, die nooit thuis was bij mezelf.

Een dag later ben ik nog een beetje beurs, mijn bekken wankelt nog wat en ik drink veel water. Diep van binnen voel ik een versteviging.
Ergens is iets op zijn plek gezet. Recht gezet.

Hoofd en hart waren al op één lijn.
Nu mijn bekken ook.
Letterlijk en figuurlijk.

Hoe rechtlijnig ben jij?

PS: op de foto zocht ik geen geld, wél schelpen

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

4 reacties

Reacties zijn gesloten.