Puccini

Terwijl de klanken van Puccini door mijn woon- pardon keukenruimte klinken zit ik achter de laptop te glimmen. Het zonlicht van de late namiddag glinstert door het keukenraam.
Het is alsof er ergens in mijn hoofd een cultureel achterstandsvakje wakker is geworden en om aandacht schreeuwt. Een inhaalslag woedt in de vorm van museumbezoek, het luisteren van bepaalde stromingen klassieke muziek waaronder opera, plus het schrijven van gedichten die ik hier niet publiceer want nog niet rijp.
Puccini wilde niet zomaar in mijn keuken ten gehore komen want onze geluidsinstallatie stottert en hapert. Ze is niet kapot maar het antieke kastje waarin de installatie zich bevindt, staat wat uit het lood. Blijkbaar kan de gevoelige laserstraal van de CD speler daar niet goed tegen. Bij de zoveelste hapering van de gillende mevrouw herinnerde ik me plots de CD-speler van mams, waarop ze o.a. de hoornconcerten van Mozart afspeelde en waarbij ze heerlijk vals (sorry mams!) kon meefluiten. Het ultieme bewijs dat ze ervan genoot.
Het ontdekken van een reserve speler, lees erfstuk, was fijn. Het zoeken naar datzelfde apparaat was stap twee en niet eenvoudig. Een van de kamers boven dient als minimuseum van mams waarin haar kastje uit 1956 staat met haar spulletjes. Sommige lades en deurtjes bevatten de inhoud zoals ten tijde van haar overlijden. Flauw misschien maar ik kan die spulletjes niet schiften of scheiden. Later, misschien.
De CD-speler bevond zich echter niet in het kastje. De omgeving van het kastje werd afgezocht, zonder resultaat. De schuur, garage, buitenkamer werden aan een zoektocht onderworpen, zonder dat de speler boven water kwam. De kasten beneden werden binnenstebuiten gekeerd. Pas ‘s avonds laat ging er een lichtje in mijn eigen bovenkamer branden en vond ik het spelertje in de –je verzint het niet- TV-kast boven.
Stekker aangesloten, CD in het laatje gestopt en zonder stotteren of sputteren kwam daar Puccini in mijn keuken tot leven. En nu zit ik toch alweer een uurtje of wat, in gezelschap van een geschiedenisboek, in mijn oude Leidse onder schemertijd te genieten van Tosca.
Mijn moeder is overleden maar nooit echt verdwenen. Toeval bestaat niet. Ze cheft dit soort dingen op momenten wanneer ik het niet verwacht. Liefde, tot óver het graf.