Gisteren speelde ik toneel. Online. Heel erg leuk om te doen. Het was uit een serie van vier donderdagochtenden, met elke week een ander thema.
Vorige week deden we bijvoorbeeld dieren yoga en ontdekte ik mijn innerlijke pauw. Best lastig als je bedenkt dat ik mezelf niet zo gauw een compliment geef. Gisteren speelden we verslaggever, interviewer, expert en tolk tegelijk. We gooiden over met ballen. Dat is in het echt al lastig en online dus nog veel moeilijker. En juist omdat het fout gaat, nee meer nog: omdat je wéét dat het fout gaat, is het hilarisch om te doen. Spelen is voor mij echt de manier om alles even helemaal los te laten en in een flow terecht te komen. Even helemaal mezelf zonder druk van anderen, afspraken, en bovenal is zoiets een uurtje waarin ik even bevrijd ben van mijn eigen gedachten.
We begonnen met een warming up en dat bestond uit het naar boven halen van onze onze innerlijke pauw. Al gauw voelde ik: dat wordt ‘m niet. Mijn pauw was er vorige week al dus deze week is hij pleite. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Een keer verschijnen in de zoveel tijd is voldoende voor mijn eigenwaarde. Ik ben soms best trots op mezelf en dat kan ik dan nog uitspreken ook, maar ik voel me nu eenmaal niet zo snel een pauw en dat hoeft ook helemaal niet. Wat wel ogenblikkelijk naar boven kwam, was een pinguïn 🐧
Dus bewoog ik ook als een pinguïn. Wapperde met mijn minuscule vleugels en waggelde wat op mijn benen. Ik had inwendig de grootste lol met mezelf want toen ik in Zoom naar mijn medespelers keek zag ik ‘n vrolijke beweeglijke pinguïn, met een grijns tussen allemaal parmantige pauwen.
In de middag kwam ik bij de haptotherapeut, voor een warmhoudsessie. En nu mag je drie keer raden wie er naast mij nog meer zat.
Precies.
Een pinguïn.
Het was een houten exemplaar en bij de haptotherapeut was hij bedoeld geweest bij een andere cliënt om balans te vinden. Want toevallig kunnen pinguïns dat heel goed, doordat het zwaartepunt van hun lichaam beneden ligt en ze met hun vleugels kunnen wapperen wanneer ze dreigen om te vallen.
Ik eerste instantie moest ik lachen en zag ik mijn innerlijke pinguïn weer in de Zoomsessie. Vervolgens hadden de hapto en ik het over de bewegingen en de natuur van de pinguïn. Die liggen namelijk dicht bij mij. De pinguïn is op het land bijvoorbeeld nogal onhandig. Ronduit klunzig zelfs. Het doet wat aandoenlijk aan, wanneer hij zijn tocht op het land naar het water onderneemt, op weg naar de maaltijd die hij moet gaan opscharrelen ergens ver onder water.
Maar als hij dan eenmaal bij dat water is aanbeland, wordt hij meester van de onderstroom. Met een sierlijke boog duikt de pinguïn in het water, waarna hij pijlsnel tussen de ijsschotsen laveert. Ondanks zijn onderwaterse vijanden blijft hij beweeglijk in het ijskoude water. En de pinguïn kan zich letterlijk uit het water lanceren met behulp van zijn vacht, die luchtbellen bevat voor ‘t stuwend effect.
Vaak voel ik me ook wat stuntelig. Sta ik houterig iets te vertellen of uit te leggen. Of ik flap er iets uit wat niet zo handig is. Meestal doe ik maar wat. Totdat ik voel dat er kwetsbaarheid in de onderstroom zit die gezien, gevoeld en gedeeld mag worden. Wanneer moed en lef gezien mogen worden. Bijvoorbeeld bij mensen die een verhaal te vertellen hebben en niet goed weten hoe ze zichzelf onder woorden kunnen brengen. Een beetje verdrinken in hu eigen zinnen.
Soms schrijf ik er een stukje over en als mensen laten blijken het zelf te willen opschrijven, dan help ik ze als diepzielduiker graag een handje. Met hulp van mijn bril die nu eenmaal anders kijkt naar tekst en natuurlijk word ik op mijn beurt weer bijgestaan door mijn innerlijke pinguïn.
Zou jij ook eens iets van je af willen schrijven? Neem contact met mij op voor de mogelijkheden.
