Peut-être?

Zomaar een link, van het wee wee wee. Uit Frankrijk. Op Facebook. Huis te koop. Meer nog: boerderij. Met camping. Ik weet niet hoe het kan maar plots bevind ik me in een zelfgemaakte aflevering van “ik vertrek”.
Ik ben op een veldje beland, waarop vijf caravans staan geparkeerd plus vier tenten. Meegebrachte honden rennen rond en blaffen vrolijk. Kindjes spelen met elkaar in een centraal opgesteld speeltuintje met een trampoline. In het toiletgebouw zwaait properheid de scepter en men kan er van de vloer eten. En nee, er ligt niet genoeg want tijdens de gezamenlijke maaltijd van de avond ervoor is alles schoon op gegaan. Een plaatselijk gerecht is met de nodige flessen witte bourgogne en rode bordeaux, soldaat gemaakt.
Tijdens het kampvuur, wat om klokslag acht uur ’s avonds wordt opgestookt, worden er dansjes gedaan en er wordt gezongen. Samen vieren we vakantie, maken we muziek. Wel omstebeurt natuurlijk. Anders gaat het zo door elkaar. De boerderij krijgt een bibliotheek met zelf meegebrachte boeken. Bien sûr. Neem gerust een exemplaar mee terug naar huis en laat er liefst ook eentje achter. Met een boodschap. Voor de volgende vakantievierder.
Op deze manier klinkt het als een avontuur waarin geen plek is voor mislukking. Dat is onzin want natuurlijk gaat er in zo’n Franse film van alles mis. De vergunningen bijvoorbeeld. In Frankrijk schijn je er ongeveer honderddertig te moeten hebben en die verlopen ook ieder jaar weer opnieuw. Sommige vergunningen zijn verleend door ene meneer Fransois Persoult uit 1814 en wanneer u in 2016 open wenst te gaan, dan dient u een vergunning bij Louis Quinze aan te vragen. Juist ja, een verre achterneef van.
En het water, dat moet eraf, van oktober tot april. Iets met wilde zwijnen die over je terroir mogen grazen volgens een plaatselijk natuurwetje uit 1963. En het loodgietersgebeuren, dat moet je afnemen bij de plaatselijke plombeur, zijnde een meneer die doordeweeks een sapeur pompier blijkt te zijn. Het geeft niet. Het hoort zo. Evenals het feit dat het minstens een decennium duurt voor je als “fermette camping Neerlandaise” weer kunt kunt ademen. Zegt lief, die elk jaar nadat wij van vakantie terugkomen, roept dat hij het liefst gisteren een camping in Frankrijk zou gaan beginnen. Elk jaar opnieuw weiger ik, om er überhaupt over na te denken.
Dit keer is het anders. Deze boerderij met camping plus vier slaapkamers, een badkamer twee toiletten en wastafels laat mij niet meer los. Want het zou toch wat zijn #stelnou. Lief zou zijn hart kunnen ophalen met zijn grote hobby, verbouwen. Vindt hij leuk. Ikzelf zou gastronomisch kunnen koken, want natuurlijk zou mijn fornuis van thuis lekker meeverhuizen. Ik heb er niet voor niets mee afgezien, in 2011. Volgens Lief kan zulks niet, iets met propaan en butagas. De onmogelijkheid interesseert me niet. Desnoods leggen we een andere gasleiding met hulp van de plaatselijke plombeur.
Misschien zou ik schrijfles kunnen geven. Niet omdat ik een heel goede schrijfster ben. Meer omdat ik dat leuk vind. Onder het mom: altijd van je afschrijven. Stress thuis laten, komma’s en punten zijn niet belangrijk. De inhoud van het stuk is dat wel. Met wat schrijftafeltjes onder de cypres, of elke andere boom. Met 7700 vierkante meter zijn de schrijfbomen voor het uitkiezen.
Is het een mogelijkheid? Absoluut. Kan het? Geen idee. Is het haalbaar? Weet ik niet. Maar wie nooit iets probeert of uitvindt, eet zijn of haar hele leven spinazie en proeft nooit verse doperwtjes of vers gewassen veldsla. Een ding weet ik gelukkig zeker. Morgenochtend zit ik nog gewoon achter mijn bureau. En wat daarna komt, zie ik dan wel weer.