Penvriendin (2)

Dag lieve 52-jarige,

Opnieuw is er een jaar verstreken.

2021 was het jaar  waarin vertrouwen het jaarwoord werd en “ruimte” er stilletjes aan bij kroop. Het woord dat je verafschuwde en je tegelijk in stilte tóch een beetje innam.

Onbewust en daarmee puur.

Die paardencoach sessie rond je verjaardag in 2019, gaf het startsein. Je mocht meer ruimte gaan innemen. Maar dat ging niet, doordat het niet uit jezelf kwam en daardoor gekunsteld werd. Via de opleidingen Lef en Moed werden zorgvuldig opgebouwde muren afgebroken, doordat je voelde dat het zo niet werkte. Dat het anders mocht: meer vanuit jezelf.

Door steeds meer in het nú te leven, creëer jij je eigen ruimte, hoe mooi is dat?  Het komt vanuit jouw ontwapenende #doemaarwatteritis. Jij durft aan te geven wat je nú nodig hebt. Dat is niet alleen waardevol, het is ook nog ongelooflijk belangrijk. Zo leef je voor, laat je mensen zien hoe het ook kan. Trek je mensen over de streep die nog niet zo goed durven. En daar, juffrouw Wolff, ga jij over. Dat is jouw ding.

Inmiddels faciliteer je lekker weg, heb je er een eigen weg in gevonden en laat je je niet meer leiden door termen als trainer. Je hebt in de gaten gekregen dat je ook dit anders mocht gaan doen. Nu train je niet; jij neemt mensen op reis in een wereld die “onbevangenheid” heet. En ze gaan graag met je mee!

Steeds meer weet jij zelftwijfel om te buigen naar een speelse mildheid naar jezelf. Je kritische ik heb je een naam gegeven en via Koning Kan-ik-Niet krijgt hij af en toe een rolletje. Zo houd jij zicht op hem en altijd met humor. Hiermee maak je niet alleen je eigen struikelpartijen inzichtelijk, ook hierin neem je anderen mee in jouw lessen op een manier die eigen is en tegelijkertijd ontspannen en niet belerend. Via Koning Kan-ik-Niet & de Paniekprinses geef jij mensen een inkijk in jezelf en tegelijk geef je ze les in veerkracht. Besef je wel hoe waardevol dat is?

Ik moet grinniken wanneer ik je nog altijd zie worstelen met de vraag waar je talent ligt. Precies dan hé, want we zijn niet van de halve waarheden. Het moet voluit worden uitgeschreven, anders heb je er immers niets aan. Met de schouders omhoog, de wenkbrauwen gefronst ga je er even goed voor zitten. Ik geniet ervan wanneer je nieuwe stukjes van jouw talent uitvindt, aan elkaar knoopt en het tot een voor jou werkende ketting rijgt, die je met gepaste trots draagt. Jij noemt het #doemaarwatteritis en tegelijk weet je diep in je hart dat het iets anders is.

Je hebt er alleen de juiste woorden nog niet voor gevonden.

Helemaal niet erg, je leeft! Het wordt pas echt erg wanneer je ergens aan de verkeerde kant van het gras bent beland en je woorden voor je talent niet hebt kunnen vinden. Zoek en speel dus rustig verder; kassie aan. Niet alleen jij leert hiervan; anderen leren zo ook weer van jou.

Vlak na je verjaardag in 2021 raakte je overspannen. Al een aantal maanden zat je niet meer goed op je plek. Je besloot te re-integreren op een andere werkplek en ik denk dat ik mag stellen dat jij als patiëntvervoerder een succes werd. Met jouw fantasie en verbeelding maakte je van elke rit een belevenis. Zo werd je vanzelf rolmaat en karduwoloog. Het doel: meer patiënten ontspannen op de operatietafel en meer mensen lachend op de röntgenfoto (met zonder flits). Meer lifttheater, daar werkt de magie immers het grootst. Want Pierre, wat winnen zij allemaal niet?

Met de verandering van werkplek kwamen ook jouw verhalen terug, geschreven in je eigen, unieke stijl. Sindsdien tover je bij velen een glimlach op het gezicht na een lange werkdag. Met vernieuwd zelfvertrouwen durfde je het aan om Fijnbedraad in de wereld te zetten als onderneming.

Waar je begin 2021 een voorzichtige start maakte met schrijfavondjes, workshops en besloten facebookgroepen, vond je eind 2021 een vervolg met “Schrijf jezelf”.  Iets totaal anders dan andere workshops, doordat jij op unieke wijze zowel schrijfoefeningen als veerkrachtoefeningen in- en aan  elkaar weeft. Zo vinden mensen die willen schrijven hun eigen woorden én zichzelf.  

Vraag je anno 2022 niet meer af of je dit kunt want dit bén jij. De zin vinden en de glimlach aanzetten. Jij maakt het verschil voor sensitieve hoofdbewoners. Creatieve stuiterballen die nog niet ontspannen in hun eigenheid kunnen of durven leven, doordat ze ergens onderweg het vertrouwen in zichzelf zijn kwijtgeraakt. Jij weet als geen ander waar je dat terugvindt, omdat jij weet waar vertrouwen woont. En dat, mijn lieve bijna 52 jarige, is goud waard!

Vorig jaar schreef ik: “Mensen vinden iets bij jou terug wat ze lang geleden zijn kwijtgeraakt.  Zin, of geluk.”  Dit jaar zou ik dat willen veranderen naar “Jij geeft mensen iets terug wat ze dáchten te zijn kwijtgeraakt. Het heet eigenwaarde en geeft vertrouwen.”

Dus lieve bijna tweeënvijftigjarige, dit alles maakt dat ik opnieuw supertrots op jou ben. Ik bewonder je moed en je doorzettingsvermogen. Je kracht om tegen de stroom in te zwemmen, ook al is het er soms donker en is er windkracht 10 tegen. Bovenal ben ik trots dat ik jouw eenenvijftig jarige mocht zijn.

Het eind van mijn jaar is gekomen en ik draag hierbij mijn lichtend stokje graag aan jou over, omdat ik weet dat jij de vonk verder zult verspreiden. Omdat het dát is wat jij doet.

Geniet van je schrijfochtend straks, en van Artis. Maak er iets prachtigs van, samen met tweeënvijftig.

Dat kun jij.

Heel veel liefs, een dikke zoen en dito knuffel zonder mondkapje,

Eenenvijftig