Dag drakenboek,
Hier een bericht van je kamergenoot. Ik ben dat donkerrode schrijfschrift. Ik lig al een tijdje klem tussen andere schrijfschriften. Tot mijn schrik is mijn borst beschadigd, doordat er een sticker op mij heeft gezeten met de tekst “Spaghetti & Wafels”.
Die is er vorige week dus afgescheurd. Deed zeer, man. Alsof er een pleister werd afgetrokken. Gelukkig groeit er geen haar op mijn borst.
Vorig jaar ben ik door Odette gekocht als schrijfschrift om een boek te schrijven. Een boek over een brein dat anders bedraad is. Iets met Fijnbedraad. De bedoeling was om spaghetti- en wafelanekdotes in dat boek te vangen. Dus mocht ik overal mee naartoe in de rugzak van Odette. Zelfs op haar werk van karduwoloog. Samen met STebiel_O, de kindervulpen van Odette.
Wat dat is, spaghetti en wafels en wat dat met een brein te maken heeft, drakenboek? Heel simpel. Op sommige dagen is het brein van Odette heel druk. Echt heul druk. Dan komt er van alles uit. Plannetjes, ideeën, briljante beginzinnen, recepten, boodschappenlijstjes. Woorden ook. Veel woorden. Veel gedachten en emoties ook. Op die momenten heeft Odette dus een spaghettibrein.
Dan loopt alles een beetje door elkaar. Er zijn dan nog wel draden te onderscheiden maar soms lopen er wat draadjes in elkaar over. Zoals een breipatroon met ajour, zeg maar. Met wat gaatjes.
Op andere dagen is het brein van Odette juist heel rustig. Geordend. Dan staan alle plaatjes van de beeldbank op de juiste volgorde, komen de juiste zinnen en woorden naar boven bij het praten en is het leven ineens weer heel overzichtelijk. Een beetje saai, eigenlijk wel. Met van alles in hokjes en vierkantjes, zoals een wafel.
Wafelmomenten zijn de ogenblikken waarop het leven begrepen wordt en er kwartjes vallen. In spaghetti-episodes worden er meters gemaakt qua leren, maar zonder kwartjes. Het is heel vermoeiend soms.
Je moet dus weten, drakenboek, dat je geduld moet hebben met Odette. Omdat ze soms bruist van de ideeën (lees: je wordt volgepend) en soms de stilte verkiest (Lees: je blijft in de kast liggen)
Drakenboek, Odette heeft voor jou gekozen omdat ze van kiezen houdt. En van vrijheid. Jij staat symbool voor het werkwoord gunnen, want dat vindt Odette moeilijk. Wees niet boos als jij in de kast blijft liggen en dat ik word gepakt om te worden gevuld met woorden.
Het zijn altijd losse flodders. Vind ik jammer, maar het is niet anders.
De waardvolle woorden en zinnen bewaart ze voor jou, lief drakenboek. Jij helpt haar herinneren dat ze zichzelf mooie dingen mag gunnen. Waaronder begrepen tijd.
Tijd om te rusten, of om ideeën op te doen. Wees geduldig, ze zal je koesteren en vullen met al het moois uit 2023.
Liefs,
Spaghettiboekje
Lief Spaghettiboekje,
Ik wist helemaal niet dat jij van de spaghetti was. Wel had ik je al een tijdje zien liggen op het bureau van Odette. Met een scheef smoel van mij, want eigenlijk dacht ik dat je veel werd gebruikt. Vandaar.
Dus jij hebt óók in die rugzak gezeten? Waanzinnig! Ik ook!
Eind vorig jaar viel ik uit dat rek met dure notitieboeken. Het gebeurde in de Scheltema, hartje Amsterdam. Ken je dat toevallig? Wij notitieboeken wonen daar met zijn allen gezellig op de vierde verdieping, waar we van alles zien gebeuren. Na wat gesteggel werd ik in de rugzak van Odette gestopt en ben ik mee naar huis gekomen.
Tussen 21 december en 6 januari van dit jaar werd ik intensief gevuld. Jij hebt het over een kindervulpen, maar volgens mij werd ik beschreven met Lammy, een volwassen vulpen. Maar ik kan het mis hebben, natuurlijk.
Met het schrijven word ik steeds zwaarder, lijkt het wel. We zijn inmiddels in augustus beland en elke maand kijkt Odette even terug op mijn blaadjes, om te zien of haar dromen uit 2022 nog overeenkomen met de werkelijkheid in 2023.
Soms hoor ik haar zuchten. Een andere keer lekt er oogwater en vervlekt de inkt van Lammy. Wordt ie altijd wat paniekerig van maar dat geeft niks. We kunnen het hebben.
Ik vind onze samenwerking zo, via deze briefwisseling, eigenlijk wel bijzonder. Misschien mogen we het schrijfproces ook wel samen doen. Want als ik over het werkwoord ‘gunnen’ ga, dan hoort daar ook het werkwoord ‘kiezen’ bij. En ik wil je niet ontmoedigen, maar als ik naar beneden kijk in die schrijfkast, dan liggen er nog veel meer opschrijfboekjes.
Bij keuze hoort overigens ook het zelfstandig naamwoord ‘vrijheid’. Was dat niet toevallig het jaarwoord van Odette? Hoe mooi kan het leven van een schrijfboek verlopen.
Laten we de vrijheid vieren. De vrijheid van keuzes. Om jou en mij afwisselend te vullen met hersenspinsels en met inspiratie. Het betekent immers dat wij beiden van waarde zijn. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.
Laten we haar samen inspireren en begeleiden naar mooie dingen. Ik heb wel zin in een spaghettiboek. Het klinkt ongelooflijk gezellig. Doe maar met kaas. Dat past immers ook best op een wafel.
Lieve groet,
Van Drakenstein
Fantastisch geschreven. Het tovert een glimlach op mijn gezicht.
Dank je wel, Anita!
Tijdens het schrijven vanuit het perspectief van beide notitieboeken merkte ik, dat ik weer nieuwsgierig werd naar dat boek. Spaghetti & Wafels.
Dus wie weet 🙂
Wat fijn dat je bent meeverhuisd. Dank je wel.
Zo dat is even schakelen, maar dat heb ik wel meer met je meegemaakt. Toevallig een uur geleden de oude Lettersmid uit de lijst geknikkerd, ja die stond er nog in, hoe kan het zo zijn. Kale plek meteen opgevuld. Succes en wat je ook doet, ik blijf je trouw!
Had jij gewoon de oude Lettersmid nog? Vrouw, wat heerlijk nostalgisch 😉
Welkom hier. Dank voor het verhuizen 😉
Wat een heerlijk schrijfsel! En een top idee zo’n site waar je je verhalen kwijt kan. Spaghetti, wafels, keuzes, gunnen en ja vooral het jezelf gunnen om te kiezen voor vrijheid! Ik zie mooie patronen in dit verhaal die ook op mijn leven passen. Sometimes spaghetti en sometimes wafels…😃
Dank je wel Bianca 😊
Ik merk, dat lezers zich hier vrijer voelen om te reageren. Vind ik fijn.
Blijkbaar ligt er een laagje op een ‘bedrijfs’ blog 🤫
Gunnen en vrijheid, dat zijn de thema’s waar ik mijn neus nog wel eens aan stoot. En hier kan ik er lekker mee experimenteren.