Padje

Januari heeft de glans van de decembermaand gepoetst.  We wensen elkaar het beste, veel gezondheid en voorspoed.  De lucht is bezwangerd met  goede voornemens want dit jaar gaan we het echt allemaal anders doen. Het roer gaat om, de tijd is rijp, zo kan het niet langer.
Wat er precies niet langer kan weet ik niet maar het komt er op neer,  dat we meer moeten sporten en meer moeten bewegen. Vaker naar de glasbak en ook beloven we braaf de oude kranten voortaan naar de papierbak te brengen. Lopend, want dat is meteen een conformatie aan het eerste bewegingsvoornemen.  We spreken vaker met elkaar af want de Kerst was immers reuzegezellig en zulks  moeten we vaker doen.
Een ding vergeten we tijdens het grote nieuwjaarsverbeteringsfeest. We zijn mens. En dus gedoemd in oude patronen te vervallen, omdat herhaling hiervan niet alleen makkelijk is maar ook veilig. En dus zuchten we rond half januari dat het weer niet is gelukt om ons leven te beteren en berusten ons in het oudejaarslot. Veel slechter worden we er overigens niet van; in de meeste gevallen vieren we het jaar erop weer gewoon Oud en Nieuw. Met even goede nieuwe voornemens. Ook dat zijn herhalingen.
We maken onszelf wijs dat we van het pad vallen, van onze doelen verwijderd raken zonder ernaar toe te werken. Ik ben ervan overtuigd, dat dat ene pad niet bestaat. Er zijn immers vele wegen die naar Rome leiden. Er is niet slechts één pad voor ons weggelegd dat we moeten volgen. Niet elke alternatieve route is een omleiding of verspilling van onze tijd. Het leven is NU;  de weg kent vele kruispunten en splitsingen.
Ik geloof niet meer in het ene pad. Natuurlijk heeft ieder zijn eigen weg af te leggen tot  we bij het punt zijn gekomen dat we uitchecken. Dat we afscheid nemen en zeggen: vaarwel, misschien tot later. Alleen dat pad hoeft niet slechts voor een persoon bestemd te zijn. Ik geloof oprecht in delen. En in mooie bochten en kronkels. Juist een scherpe bocht maakt je attent op wat er nog meer te zien is, buiten de geplande route. Een kronkel kan vervelend zijn maar je kunt er ook heerlijk flexibel van worden. Daar komt geen Yogajuf aan te pas.
We hebben veel te geven en te ontvangen, wanneer we besluiten om  personen op ons pad toe te laten. Mensen die met me meelopen, hardlopen, fietsen, schaatsen of rijden zijn wat mij betreft een verrijking van mijn persoonlijke snelweg.  Sterker nog, ik kan het niet alleen. Ik heb mensen nodig,  op mijn  road to nowhere.
Route du 2013 bracht schrik. Maar bracht  ook herkenning, troost en medeleven. Vriendschap en verdriet. Een diep dal en als toetje een heuvel, waarvanaf het uitzicht meer dan prachtig is. Niet altijd was mijn route gemakkelijk. Ik dwaalde regelmatig af en ontdekte dientengevolge mooie vennetjes, uitgestrekte heidevelden en elfenbankjes, waarvanaf uitrusten weer een mogelijkheid werd.
In 2014 dwaal ik daarom graag opnieuw van mijn padje af. En wanneer het nodig is, volg ik de lichtjes. Ik  weet ze inmiddels te vinden.