Organisatorisch ontzorgen

Langzaam dwarrelen witte vlokjes vanuit een loodgrijze hemel omlaag. Mijn moeder en ik kijken naar buiten en zien de mensheid voort ploeteren. Op de fiets en te voet. Auto’s daarentegen zoeven hard voorbij.  Sneeuw of niet. Het woord “haast” staat op nagenoeg  iedere motorkap in de sneeuw gegraveerd. 

Het heeft wel wat, dat witte goedje. Gelukkig hoef ik er niet uit. Correctie: ik kàn er niet uit. Want ook hier heeft de griep haar klauwen uitgeslagen, en wel in mij. Iedere vezel in mijn lijf is besmet. Elke vijf minuten snuit ik mijn neus. Tegelijkertijd komt de complete inhoud van mijn bovenkamer mee. Ik hoop maar, dat er nog iets van wijsheid overblijft. De buitentemperatuur is inmiddels gezakt tot min zes graden; mijn lichaamsthermostaat staat momenteel afgesteld op achtendertig twee.

Met elke zoveel uur een dosis paracetamol en ibuprofen is de pijn achter mijn oogkassen en in mijn kaakholtes om te doen. Hoesten doet daarentegen flink zeer. Niet in het minst doordat mijn lijf nog volop aan het herstellen is van de lelijke valpartij van vorige week. Mijn heup is als het huidige kabinet: prachtig paars alleen functioneert het niet.

Even uithangen in bed, zou je zeggen. Niets ervan. Naast mij woont immers de èchte patiënt, die verzorgd moet worden. En bovendien ontspannen in bed werkt niet. Omdraaien tussen de lakens kost me de grootste moeite. Wanneer ik mij morgenochtend aan het loket van de gemeente zou melden voor een AOW-uitkering geloof ik oprecht, dat ik deze op grond van typisch lichamelijke kenmerken zó zou krijgen.

In de tussentijd vermaak ik me met de laptop en mail ik mij een ongeluk met de thuiszorg organisatie. Correctie: de instantie die zorg zou moeten verlenen. In de praktijk werkt het anders want het is al ettelijke malen voorgekomen, dat de zorg niet komt. De zorgengelen die wel komen, doen dat met verve. Ook zij zitten met de handen in het haar en doen druk hun best te achterhalen hoe het komt, dat er soms niemand aanbelt. Het helpt niet; ook zij krijgen geen toegang tot de antwoorden. De afdeling planning heeft de antwoorden wel; alleen heeft deze afdeling zich in mist en nevelen gehuld. Het is een soort goochel afdeling. Of meer nog: een illusie.  Ze zijn er wel en toch zie je ze niet.

Nadat ik via Twitter mijn ongenoegen had geuit over de gang van zaken, verschenen daar de dappere collega’s van de afdeling Communicatie van de thuiszorgorganisatie in beeld.  Ineens was communicatie een mogelijkheid geworden. Ik ontving een persoonlijk bericht met een mailadres. Van uitstel komt afstel dus heb ik direct gemaild met de vraag, om een schriftelijk antwoord. Een paar uur later -ik was de mail alweer vergeten- werd ik gebeld door een nerveuze zorgengel die bijna snikkend vroeg hoe het kwam dat ik een klacht over haar had ingediend. Nadat ik de zaak had uitgelegd en haar had gerustgesteld ben ik wederom boos achter de laptop gekropen. Het moet niet gekker worden. Een zorgengel is geen klachtenfunctionaris. Het is fraai. Een professionele zorginstelling met vertakkingen naar thuiszorg en verpleeghuiszorg welke haar organisatorische problemen op de verpleegkundigen zelf tracht af te schuiven. De organisatie zelf deugt niet. Evenals de planning. En dat weten beide vleugels van elkaar.

Ze vergeten alleen één ding. Deze cliënt,  of meer de dochter van, heeft een lange adem. En voorlopig heeft deze dochter alle tijd om een papieren oorlog te voeren. Ze heeft namelijk verstand van vervelende brieven, zoals je die bijvoorbeeld van een verzekeraar krijgt. Ooit was dat namelijk haar wereld. Dus wat haar betreft kan de zorginstelling de borst nat maken. Een fatsoenlijke brief met een dito vraag, verdient een keurig antwoord. Op schrift, zoals deze klant heeft gevraagd. Deze klant ja, want het begrip cliënt klant is namelijk een bijbehorende consequentie van het begrip marktwerking in de zorg. En bij het woord klant hoort automatisch de term klantgerichtheid.

Over “onze” zorgengelen overigens niets dan goeds. Van de zorgverleners die sinds december bij ons over de vloer komen, is 98% van levensbelang èn van goede wil. Zij mogen wat ons betreft in een gouden lijstje. Deze kanjers zorgen elke dag  met liefde en vanuit overtuiging. Onze zorgengelen zijn de dagelijkse slagroomtoefjes in het leven van mijn moeder. Zij horen niet in een klachtencommissie maar zouden gewoon hun werk moeten kunnen doen zonder bijkomende flauwekul van planning en klachten.
Iedere dag zouden zij zorgeloos moeten kunnen doen wat alleen zij het beste kunnen, namelijk ontzorgen. Met hoofdletter O.