Beluisterde een podcast van Jaap Voigt: Leven en werken in het seizoen. Maand: december. Je beluistert ‘m hier.
Nu doe ik al enkele jaren aan thuispelgrimeren via de Heilige Nachten, maar ik wist niet dat er voor die tijd, vanuit een natuurlijke richting vanuit november, (volkomen logisch dus) nog iets aan vooraf ging.
Opruimen, afwerken, afscheid nemen en verstillen. Jaap beschrijft op een bijzondere manier wat je tussen 4 en 25 december allemaal kunt doen (nee lieve mensen, geen lijstjes, het blijft intuïtief) om ervoor te zorgen dat je die magische tijd tussen 25 december en 6 januari ook echt kunt be-leven.
Er viel best veel op te ruimen, dat mag gezegd. Teksten vanaf 2010, die werkloos in een mapje op de computer hingen. In de cloud. Wil ik er nog iets mee? Wil ik teruggrijpen naar wat was? En wil ik dat dan uit angst om niet meer net zo goed te schrijven als toen, of wil ik het bewaren uit liefde?
Een lastige. Het is namelijk precies wat ik geneigd ben om te doen, als ik het even niet meer weet. Teruggrijpen. Omzien. Naar voren halen wat was. Daarbij vergeet ik dat energie ook een rol speelt. De energie die op de stukken uit 2010 ligt, is compleet anders dan mijn huidige energie. Het landt nooit meer zó, dan het destijds bedoeld was.
En zo werkte ik dit weekend mijn digitaal archief door, de opslag, inclusief de Cloud. Inclusief de mappen van mijn bedrijf. De map “acties”, bedoeld als plannen om dingen te initiëren, is leeggemaakt. Om precies dezelfde reden als de oude stukjes. Iets met energie.
De map die is gebleven is “Schrijf jezelf”. Dat blijft, gaat mee naar 2024. Andere mappen zoals speelweken, doe-weken, ont-dek weken, websiteteksten, marketingplannen, mogelijke Linkedin-postjes, klantteksten, “over mij” teksten en alle andere ideeën die vanuit de losse pols die map hadden bereikt liggen allemaal in de digitale kliko. En beste mensen, die prullenbak heb ik dus ook direct leeggemaakt.
Rigoureus. Hoewel het me beangstigt, geeft radicaal opruimen me ruimte. Alles mag er zijn: dat is leuk maar als het niet meer helpt gaat het hangen. Zoals mijn Calathea doet wanneer ik haar niet bewater zoals zij wenst. (Nu is dat een kutplant, dat terzijde) Kort gezegd: wat niet meer helpend is mag weg. Mijn buik zucht zachtjes.
De komende dagen ruim ik verder op. Oude papieren en documenten, ornamenten, prullaria, kortom alles wat me in de weg staat en een lading heeft van zwaarte, gaat weg. Het mag allemaal naar een goed doel.
Later deze week ruim ik mijn bureaus ook nog op: het antieke bureau beneden, dat ooit als Coronistische thuiswerkplek diende toen ik ICT-er was. Plus mijn bureau op het hoofdkantoor, boven. Losse papiertjes onder de bureaulegger eens bekijken en archiveren. (Wel even checken op wachtwoorden dat mijn overgangshoofd stiekem heeft opgeschreven)
Oude pennen die het al lang niet meer doen, liefdevol opruimen. Met een liefdevol bedankje van mij voor bewezen diensten. Schriften legen. Leesboeken die mogen vertrekken, krijgen een liefdevol plekje in één van de buurtkasten.
Mooi, hoe dat werkt, wanneer je je als je je eenmaal tot opruimen kunt aanzetten. Ineens ontstaat er een zee van vrije ruimte.
Pff, ik lees en herlees en denk wat ben jij aan het doen? Heb je echt al je mooie teksten van CX ook weggedaan? Opruimen van overbodige ballast snap ik, maar je geesteskinderen uitbannen lijkt me een moeilijke stap.
Niet schrikken, mevrouw F.
Als ik vasthoud aan het oude, komt er geen ruimte voor het nieuwe. Wat ik destijds schreef is helemaal prima. Niks mis mee. Met en vanuit een andere energie.
Dat past nu niet meer.
Bewaren is iets anders dan vasthouden, toch?
Maar daar kun je verschillend over denken.