Zaterdag, een vroege ochtend in februari. Eindelijk, na weken van koude en eindeloze gladheid, is de sneeuw aan het verdwijnen. In het gras ligt hier en daar nog een zielig klein hoopje van het witte goedje, als overblijfsel van de koude oorlog in de tuin. De vogels in onze bomen fluiten een uitbundig aprilconcert.
Nog een beetje verkreukeld door de slaap wandel ik met mijn kopje koffie door de tuin. De moerasvijver is een slagveld geworden. Moegestreden hangen de verdorde riethalmen verdrietig neerwaarts. De poel is opgedroogd tot een treurig modderveldje. Straks zal ik de pomp even aanzetten om de boel door te spoelen, zodat we in het voorjaar hopelijk de kikkers en salamanders weer kunnen begroeten.
Het gras is jeugdig groen onder het koude sneeuwdekbed tevoorschijn gekomen. Hier en daar ontdek ik kleine bultjes in het gras en op mijn gezicht tovert zich een brede glimlach. Niet te geloven, ze zijn er al. Mijn vaders vriendinnen, de sneeuwklokjes, zijn gekomen. Eigenlijk te vroeg en toch zo prachtig mooi op tijd. Vrolijk steken hun witte hoofdjes uit het gras. Ieder jaar in maart geven ze me troost en de wetenschap dat vader nog ieder jaar vanuit het hiernamaals even bij me langs komt.
Ietwat stijf buk ik me voorover en pluk voorzichtig wat klokjes. Straks zet ik ze in een glaasje water, op het tafeltje naast het bed van mams.
“Nog heel eventjes pap,” zeg ik zachtjes. “Over een paar nachtjes is ze weer van jou.”
Mooi weer en veel sterkte
Kippenvel….. sterkte en een dikke knuffel, fiere vrouw.
Ach wat troostrijk dat de sneeuwklokjes op tijd zijn. Ik herinner me het verhaal van je vader en zijn tuin. Hou koers!
Mijn moeder zei (nadat ik het vaasje op tafel zette): “Ach kijk nou toch. Je vader is er. En hij wacht vast op mij.”
Ontroerend.
Ja mooi! nu je dit schrijf. Ik herinner me ineens weer dat mijn vader getroffen door een attack in bed lag. Ik verpleegde hem, maar had buiten sneeuwklokjes gevonden en voor hem geplukt. Hij is toen op 14 februari gestorven.
Inmiddels heb ik begrepen dat je moeder weer terug is bij je vader. Het zal raar zijn, maar ik weet dat het ook goed voelt! Sterkte , troost en liefs wens ik je toe!
Hallo ik weet dat je moeder nu ook is overleden.Moeilijk lijkt me dat ook al ga je er rationeel mee om toch zal het emotioneel vreselijk zijn .Ik wens je goede moed en volharding om het te boven willen komen van dit verdriet.Odette een klein stil knikje van mij dit dit erg naar voor je vindt.