Mijlpalen

Er zijn verschillende gewichtige momenten in het leven van mijn kind geweest, die evenredig van significant belang waren voor mij als moeder. De eerste glimlach, het staan, de eerste stappen lopen, het zelf leren eten.
Later werden de vorderingen wat moeilijker. En loopfietsje werd een fiets met zijwielen en ineens kon het (na een uitdaging) los. Zwemmen. De vlindertjes om de armpjes verdwenen en na een tijdje aan de zwembadrand te hebben doorgebracht, bleek mijn kind over duik kwaliteiten te beschikken.
En zeer vlot met een regenpak aan te kunnen zwemmen.
In groep 3 kwam hij elke dag uit school met een nieuw woord dat hij kon lezen en soms kon hij het ook al opschrijven. Met links, dus soms in spiegelschrift. Een opstel werd een werkstuk en nog later een verslag. Bij elke mijlpaal werd zijn wereld en dus ook die van mij, vergroot. In groep 8 volgde een CITO score. Beetje bij beetje verdween het jongetje en ontwaakte de tiener.
Een stageweek later had mijn kind ineens een bijbaan, als vijftienjarige fietsenreparateur. Van versnelling uit elkaar zetten en weer in elkaar puzzelen tot een band repareren, het ging vlekkeloos en vrij gemakkelijk. Voor ik het in de gaten had, stond het examen van het voortgezet onderwijs voor de deur. Na enkele weken en een dag of wat nagelbijten konden we ineens een vlag en een rugzak ophangen en ging de brug naar de volgende route open. Op weg, richting volwassenheid.
Deze mijlpalen heb ik regelmatig met verbijstering gevolgd, doordat mijn hoofd niet altijd begreep dat het heus toch al echt zover was gekomen. Ineens keek ik op tegen mijn kind, een krathoogte groter dan ik, om hem in zijn vaders ogen te kunnen aankijken. De glimlach is eveneens een kopie van zijn vader geworden, zijn uitstraling komt van mij.
En toen was er zomaar ineens de dag waarop hij plaatsnam achter het stuur van een Ford Fiesta. Nu zit er nog een L op het dak van de auto geplakt maar dat zal mogelijk niet heel lang duren. Terwijl hij de straat uitrijdt, loopt mijn gemoed over en mijn oogwater ook. Het is verdorie ook wat, mijn kind rijdt auto. Weer een nieuwe ervaring en wat voor een. Voor hem en ook voor mij.
Opnieuw vaart hij verder, volgt zijn eigen koers. Gewapend met zijn gebruiksaanwijzing die regelmatig zoek is (niet meegeleverd!) en een humeur waar ik soms op zou willen schieten, blijft mijn kind, tevens geladen met humor en zijn twee rechterhanden, een fantastisch mens in wording.
Ja ik weet het, blinde vlek. En ja, hij is niet van mij. Ik mag hem slechts een tijdje bij me houden, op weg naar zelfstandigheid. Maar ik hoop van harte dat hij zich nog een tijdje aan mij laat uitlenen.
Want ik leer van hem net zoveel als hij -hopelijk- van mij doet.

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

5 reacties

  1. Gottegot ziet ie al achter het stuur van een auto. Ik zeg het nog maar een keer. Tijd vliegt. Hoe lang is het geleden dat jullie op scholenjacht waren?

  2. Mooi om ze te zien groeien en ontwikkelen. Het gaat zeker razendsnel. Van een positieve uitslag op een zwangerschapstest naar een volwassen mens. Het is en blijft een wonder.

Reacties zijn gesloten.