Mij zal niets gebeuren (schrijfveer)

Met een grote boog, het stuur losjes in zijn hand, fietst mijn zoon door de poort de weg op, naar school. Kijkt achterom, zwaait. Een nieuwe dag is aangebroken terwijl de wereld gisteren weer verschrikkelijk wakker is geschud en op zijn kop werd gezet.
En nu lieg ik nog ook want het was niet alleen maar gisteren. Vorige week was er immers een verwoestende bomaanslag in Ankara en het verbaast me tot op de dag van vandaag dat we er zo weinig over hebben gehoord. Openbare Europese gebouwen kleuren ’s avonds niet mee in de kleuren van de Turkse vlag. Wonderlijk.
Op het nieuws verschijnen Syrische vluchtelingen in beeld, die bordjes omhoog steken met de tekst : “Sorry, Brussel.” Ogenblikkelijk denk ik: “En Ankara dan?” Vele Syrische vluchtelingen verblijven nota bene in Turkije.
Mij zal niets gebeuren, als ik maar oplet in het verkeer en met mijn papieren. Op tijd wat vitamines innemen, regelmatig een beetje sporten, dan word ik gemakkelijk tachtig. Zo dacht ik ooit.
Niets is minder waar want wanneer een groepje personen met of zonder religieuze achtergrond ergens op de wereld een vergadering heeft gehouden kan het zomaar zijn dat de vlam in de pan slaat, mijn tijd is gekomen en ik geroosterd ergens in een voetbal- of metrostadion eindig. Nu houd ik niet van voetbal maar met een concert van deze of gene zou het zomaar kunnen. Niets is zeker; daarentegen is alles onvoorspelbaar geworden.
Ik zwaai terug naar mijn kind, doe een schietgebedje richting het setje regisseurs in het hiernamaals inclusief mijn moeder en ik hoop mijn zoon vanavond weer een zoen op zijn bol te kunnen geven. Er glijdt een traan langs mijn wangen want waarschijnlijk hebben zowel de slachtoffers als de achterblijvers dat gisteren in Brussel en vorige week in Ankara ook gedacht.