Later

Ik hoef niet te lezen welke datum het is vandaag; mijn hart vertelt het ver vooruit. Een jubileum, voor zover je daarvan kunt spreken bij een verlies wat al een mensenleven duurt en waarvan het verdriet niet overgaat en ook nooit zal overgaan. Dat is een zekerheid in mijn leven.
Welke leeftijd ik ook bereik, altijd zal ik mijn verdriet blijven voelen, met mij meedragen, waarheen ik ook vertrek en wat voor bijzondere dingen ik verder nog zal ondernemen. Ergens in mijn binnenste is ooit een gat ontstaan dat zich een weg naar mijn binnenste heeft gevreten.
Tijd heelt? Dat ontken ik ten stelligste. Verdriet heeft niet zozeer met tijd te maken als wel met invloed op de groei ervan. Verlies kent een zekere houdbaarheidsdatum die nimmer wordt uitgesproken of opgeschreven en toch is ze er wel degelijk, onmiskenbaar stilgezwegen, omgeven door zachte dwang en goed bedoelde adviezen.
Tijd kan het verlies verzwaren. Omdat wat niet was ook nooit meer misschien kan zijn. Omstandigheden veranderen. Groei en ontwikkeling maken pijnlijk duidelijk dat wanneer iemand is weggevallen, een terugkeer nooit meer mogelijk is en er geen kans op herstel van of time-out meer mogelijk is. Niets valt nog op te tuigen en er is geen bijstelling van oude argumenten. Wat ooit eens was, is weg.
Soms kolkt het gat zich terug naar boven; leeg en gapend schatert hij om zijn allesomvattende aanwezigheid in mijn bestaan. Wanneer ik slik zoekt hij zich een weg terug, langs mijn slokdarm naar beneden, om zich ergens in de diepere lagen van mijn onderbuik als ongenode gast te nestelen.
Onmiskenbaar staat het gat stand-by, op enig moment oproepbaar, als een te licht afgestelde alarminstallatie.
Later is het meer geworden. Minder wordt het niet meer, zelfs niet na dertig jaar zonder vader.

Gepubliceerd op
Gecategoriseerd als HSP Getagged

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

13 reacties

    1. Het went eigenlijk nooit écht. Gisteren zei iemand: “je hebt de herinneringen toch nog?”
      Ten dele klopt dat. Ik was zestien toen hij overleed. Maar veel hebben we niet samen gedaan of uitgesproken. Hij overleed nadat we ruzie hadden om een bord spruiten. En hoewel mijn volwassen ik dat nu kan nuanceren, ontbreekt er teveel om te kunnen zeggen: het was goed…

      1. Dat zijn heel moeilijke herinneringen. Ik kan me voorstellen dat je dat heel lastig vind. Nee, ‘het was goed’ is het zelden. Helaas.
        Met het ‘went’ bedoel ik ook eigenlijk alleen maar het wennen in de zin van dat je niet meer telkens opnieuw het besef doorleeft ‘hij is er niet meer’, elke morgen weer. Of elke middag als je even met je hoofd ergens anders bent geweest. Daar had ik tenminste zelf heel lang last van. Pas geleden schreef ik een stukje waarin ook de dood van mijn vader voorkwam, en toen kon ik me weer niet voorstellen dat ik hem nooit meer zal zien..vasthouden. Alles bespreken wat ik zo graag had willen bespreken. We hebben veel besproken, ik kan zeggen ‘het was goed’, maar ik had graag nog wat meer met hem besproken. Dingen waar ik nu tegenaan loop, die ik niet goed begrijp. Die pijn doen. Maar dat kan niet.
        Je kunt nuanceren en je herinneringen koesteren…natuurlijk…altijd…maar het gemis blijft er even onomkeerbaar om…

Reacties zijn gesloten.