Naar het bos wilde ik. Lekker vroeg op maandagmorgen, weg van de drukte. De camera nam ik mee want ‘n bos in ontluikende toestand is prachtig om vast te leggen.
Het begon op de hoek van het eerste paadje. Een prachtige boomstam,
begroeid met nieuw leven. Stoppen. Camera uit de rugzak vissen. Zachtjes
vloeken, want de riem zat vast. Vervolgens verloor ik mezelf in de
lens, in de hoek en in de sluitertijd. Wat ik ook knipte, ik vond het niet mooi. En de volgende serie ook niet.
Vanuit mijn lijf voelde ik iets opborrelen. Het kroepte. Was het spanning, teleurstelling, of boosheid? Een combinatie van die drie? “Wàt nou,” vroeg ik mezelf hardop en ongeduldig af.
Ik besloot bij de stam en bij mijn gevoel te blijven staan. Mijn camera sloeg ik om m’n nek, waardoor ik mezelf nog zwaarder voelde worden. Inademen, uitademen en bij dat gevoel blijven. Ik merkte dat ik ongedurig werd. Mijn voet schoof weg maar ik trok haar haastig terug naar de boomstam.
Ineens “ving” ik het. Teleurstelling die niet over de fotokwaliteit ging, maar
over de kwaliteit van mijn wandeling. Cameragedoe. Afleiding van de ware reden van mijn bosbezoek. Ik wilde bomen zien, geen takjes door de lens.
“Je slaat het maar op zus,” hoorde ik mezelf mompelen. “Je gaat prat op je
fotografisch geheugen en je interne beeldbank; gebruik die dus maar.”
De camera propte ik terug in de tas. Inademen, uitademen. Teleurstelling maakte plaats voor opluchting, daarmee werd het een duidelijke boodschap. De paden op en lensloos de lanen in.
Tijdloos heb ik door het Vliegenbos gedwaald, in Amsterdam-Noord. Langs en over modderpaadjes, gemixt met wat verharde weggetjes en bochtige houtsnipperveldjes. M’n zorgen en gezeur heb ik achtergelaten bij mijn vriendin de Es.
