Tot drie keer toe pluk ik de mevrouw achter een warm kopje koffie vandaan. Voor geprik, gepoer en polibezoeken.
Een dag eerder had ik haar ook al rondgereden. Alles is aangevraagd door verschillende dokters want er wordt flink samengewerkt om boven water te krijgen wat mevrouw precies mankeert.
Eigenlijk woont ze in Den Haag, vertelt ze. Maar daar liggen de ziekenhuizen vol dus is er uitgeweken naar Amsterdam.
Ze vindt het erg. Niet zozeer voor zichzelf, maar voor ‘t bezoek.
Ze moeten een uur heen en weer een uur terug, om haar te zien. Dat vindt ze moeilijk. Ik vertel haar dat haar familie het er vast voor over heeft.
Ik lever haar af bij de poli en leg uit dat ik of een van mijn collega rolmaten haar weer zullen ophalen. En ik beloof haar dat als ík het ben, ze van mij verse warme koffie krijgt.
Gedurende de middag krijg ik andere opdrachten en mevrouw schuift wat naar de achtergrond.
Tot ik naar huis ga.
Aangekleed en wel begeef ik me naar de verpleegafdeling. Uniform over m’n arm.
Verderop in de gang zie ik een man uit de kamer van mevrouw komen en er weer in stappen.
Er gaat me een licht op. Het is bezoekuur, en ze komen van ver weg. Ik besluit mevrouw niet te storen; bezoek is belangrijker dan koffie.
Mocht ik haar volgende week weer zien, krijgt ze ‘m alsnog.