Koers

“Er is maar één allerliefst kind op de wereld en elke moeder heeft het,” sprak mijn moeder voor ze haar laatste adem uitblies.  “Dat geldt ook andersom,” zei ik haar. “Er is maar een liefste moeder van de hele wereld en toevallig is ze van mij.”  Ik hoop dat ze de laatste woorden nog heeft kunnen verstaan want bij het uitspreken ervan  zakte mijn moeder weg, op reis naar een nieuwe wereld.
We hebben van tevoren uitgebreid besproken hoe

ze haar reis zag. Het zou een reünie worden. Regelmatig bespraken we samen, wie ze graag wilde terugzien. En,  giechelend als jonge blommen, bespraken we welke personen ze liever niet meer wilde tegenkomen. Dat waren er overigens  maar weinig. Mijn moeder geloofde heilig in nieuwe kansen.

Vandaag had ik mijn omgeving beloofd om echt, heus, uit te slapen. Maar met een lijf dat al maanden op standje “nachtzuster aflossen”, staat, lukt het niet. Eigenlijk vind ik het niet eens zo erg. De ochtend in een oorverdovend stil huis doorbrengen heeft ook wel iets. Even alleen met mijn gedachten, die als pasgeboren lammetjes door mijn hoofd dartelen.

Het is niet alleen maar verdriet, dat door mijn hart kolkt. Ook gevoelens van dankbaarheid zwemmen er rond. Vaak heb ik gedacht of het niet beter was geweest dat mijn moeder iets later zou zijn gevonden, toen ze een hersenvliesontsteking opliep. Mijn moeder zou dan relatief pijnloos zijn overgegaan. Na enkele maanden van intensief en liefdevol zorgen weet ik gelukkig beter. Haar laatste herfst en winter zijn zeer waardevol geweest. Voor mij èn voor haar.

Mijn moeder en ik hadden allebei nog iets te leren van elkaar. Mijn moeder moest leren om hulp te vragen èn deze  te aanvaarden. Ze heeft het gedaan,  met vallen en opstaan. Ze vond het vreselijk moeilijk en vond, dat ze regelmatig zeurde. Uiteraard was dat nimmer het geval.

Ik heb moeten leren om los te laten. Of beter gezegd om gebeurtenissen te accepteren zoals ze verlopen. Niet alles is te sturen. Met een rariteitenkabinet in mijn hoofd dat vierentwintig uur per dag vergadert is dat lastig. Ik heb graag de touwtjes in handen en wil tevoren graag weten wat er komt. En het leven is niet te regisseren. De uitvaart daarentegen is dat dan weer wel.

En dus regisseer ik het laatste stukje van de reis van mijn moeder. Met de koers op gevoel, het kompas van verstand losjes in mijn hand.

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

15 reacties

  1. En je hebt geleert dat je lieve moeder heel veel maar dan ook echt heeell veel van je houd

  2. Heel veel sterkte met het verlies van je moeder. Je hebt het prachtig onder woorden gebracht; een mooi eerbetoon aan de liefste moeder ter wereld. Je ouders kijken samen naar beneden, trots op die prachtige dochter. xxx

  3. Een heel mooi afscheid tussen moeder en dochter, ik hoop dat je hier heel veel steun uit kan halen lieve nicht xx

  4. Wat een eervol afscheid heb je geschreven. Mooie laatste zin, past helemaal bij jou.
    Na de uitvaart tot rust komen. Neem en gun jezelf de tijd.
    Denk aan je!

  5. Meiske, gecondoleerd. Je hebt er alles aan gedaan om haar laatste maanden warm, liefdevol en zo mooi mogelijk te maken. Ze zit nu, samen met je vader, vol trots naar beneden te kijken. Ik stel me zo voor dat ze zijn hand pakt, erin knijpt en zegt: ‘Wat hebben wij de meest fantastische dochter die er is.’ xxx

  6. Wat heb je dit mooi verwoord Odette. Gecondoleerd en heel veel sterkte. Liefs, je oude buurmeisje Anja

  7. Lieve Odette,
    Gecondoleerd en heel veel sterkte voor de komende tijd Odette en ook voor je familie, kreeg kippenvel van je verhaal! Ik denk aan je, wat moedig om het zo op te schrijven. xx

  8. Lieve Odette
    Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd zie nu net je bericht op facebook.
    Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
    Mooi hoe je het verwoord allemaal.
    Ik denk aan je
    liefs Nechla

Reacties zijn gesloten.