Kennis

“Ik ken dit systeem al hoor,” roept mijn woensdagmiddagleerling vrolijk. “Tot vorige week werkte ik nog met Ezis.”
Een beetje weemoedig kijk ik haar aan. Tot vorig jaar deden wij dat in ons Noordse ziekenhuis ook. Inmiddels heet het HiX en hebben we er tientallen schermpjes bijgekregen. Tegelijkertijd zijn alle symbooltjes die we vorig jaar zo vreemd vonden, toch een beetje vertrouwd geworden. We zijn geland en dat is maar goed ook want in november gaat de boel nog verder op zijn kop met het echte ee-pee-dee in dossiervorm. Per maand zijn er verschillende projectdagen en iedere week wordt er flink vergaderd. Op weg naar volledige digitalitijd, dat wil zeggen alle beschikbare informatie zichtbaar (en leesbaar!) dus… meer tijd voor de patiënt.
Stap voor stap neem ik de agenda-instructie met mijn leerling door. In eerste instantie giet ik het nog in de standaard vorm, totdat blijkt dat er inderdaad niet zo heel veel in het systeem is veranderd en ik als leerling-applicatiebeheerder op mijn beurt trucjes van mijn leerling kan opsteken.
Ze is enthousiast over het plansysteem dat voor haar nog verassingen blijkt te hebben en mijn instructiemiddag vliegt om. Een dag of wat later komt ze weer bij mij voor documentinstructie. Samen gaan we er weer voor zitten en blijken we elkaar opnieuw te kunnen verrassen met het toepassen van sneltoetscombinaties, autocorrectie, tekstblokken en favorieten. Deze ochtend vliegt ook om.
Leren is geen eenrichtingsverkeer. Leren is als een rotonde, met verschilllende (aanrijd)routes, waar iedereen zijn kennis meebrengt, deelt, en wanneer zijn of haar weg is afgelegd, weer afslaat.
Op weg naar nieuwe kennis.