Fin de saison

Al vroeg in het seizoen domineert het goud in de boomtoppen. Door een koperen gloed omgeven, zachtjes ruisend op het ritme van een tropische rest van een overzeese orkaan.
Groepjes wilde ganzen vliegen kakelend over mijn hoofd, op zoek naar de juiste aanvliegroute. De kastanje van de buurvrouw buigt haar zware kruin, gedrapeerd met roodbruine kroonjuwelen.
Na het diner is de zon plots uit mijn gezichtsveld verdwenen. Zomaar. Een kopergouden melancholie overvalt me. In de herfst zit mijn kracht niet verborgen. Wanneer de blaadjes vallen, dwarrel ik dapper mee, de put in. Het najaar staat model voor het einde. Afscheid. Laten we zeggen dat ik daar niet zo goed in ben, al zal ik in april volgend jaar weer euforisch roeptoeteren over de meer dan tachtig tinten groen in de natuur.
Wanneer ik het nieuws aanzet, overvalt me een blijmoedig humeur, wanneer het grijnzende postzegeltje van weerman Piet P. uit Friesland zijn intrede doet. Werkelijk, die man lacht altijd. Deze keer lach ik mee want het komt allemaal goed, met dat weer. Een restje tropische storm uit weet-ik-veel-waar doet ergens deze week haar intrede. Een goed stormpje dit keer, want deze neemt de nazomer met zich mee. Waarin vijfentwintig graden. Of meer.
Mijn barbecue-attributen juichen en mijn bikini worstelt zich uit de lade. Ik hoor nog iets rammelen in de kast. Mijn slippers. Ze dansen de bijkeuken uit, op weg naar de tuin. Mijn humeur danst er zonnig achteraan. Richting nazomer. Nog even uitstel. Heel eventjes.
Later deze maand zal het gerust losbarsten. Het herfstfeest. Met regen. Maar ook met honderdtachtig tinten goud. Koper. Groen. En bruin. Mijn fornuis zal uit haar dak springen van de stoofschotels. En dito peertjes. Ja helaas, de natuur sterft een beetje af. Om te slapen en vervolgens te rijpen. Zodat ze volgend voorjaar nog mooier weer opnieuw ontwaakt.
Het enige sprookje dat écht bestaat.