Elf

Lieve mam,

Ik kan me voorstellen hoe je naar het getal kijkt. Vol ongeloof.
Elf. Terwijl je nog eens kijkt, verandert je gezicht met één van je honderdvierenvijftig glimlachen die je me hebt nagelaten.

Soms leen ik er eentje. Of vier. Omdat ik ze graag leen, graag met anderen uitwissel en ik het fijn vind, om te glimbekken. Het is immers een leuker gezicht dan een zure bek, niet?

Sinds 21-2-2013 woon je niet meer bij ons en tegelijk ben je nooit écht vertrokken.
Met je tuinhuis 🌻

We hebben het vaak over jou, met wat je deed en wat jij van bepaalde zaken zou hebben gevonden. Van die rare wereld, met de watersnood, de klimaatcrisis, de oorlogen. Met aan de oostkant de ene gek aan de knoppen en als we niet uitkijken hebben we er straks aan de westerse zijde straks nog een.

(Mam, doe je ding 😉)

Als de wereldse gedoetjes te dichtbijkomen denk ik aan wat ik van je leerde en wat ik nu, op mijn bijna vierenvijftigste (lees die even terug mam!) pas heel goed voel. Echte liefde.
Die van binnen zit, en naast de echte wijsheid woont.

Ik heb ’t eindelijk gevonden hoor, ik zocht verkeerd want het zal al in mij verankerd. Samen met die ene stem waar ik naar mag luisteren. Die van mij, die af en toe wordt overstemd door geschreeuw en gekrijs van anderen. Of door patronen die niet van mij zijn en die ik mag loslaten, met een diepe buiging naar jou én de vele vrouwen voor jou en mij.

Wat ik deed in het staartje van 2023 en waar ik tóch nog een hobbel vond. In het hervinden van mijn stem, mijn veiligheid en mijn eigen pad.

Want hoe kon het nou, dat ik een eigen zaak had in het vinden van eigen wijsheid, eigen stemmen en eigen-waarde, terwijl ik die van mezelf dreigde te verliezen?

Daarom, lieve mam, stapte ik eruit. Uit de mallemolen. Liet dat veel te hard draaiende hamsterrad los, met al die meningen, oordelen en valse beloften. Ik heb mezelf beloofd dat ik een tijdje stil mag staan om uit te schudden. Zodat ik fris en fruitig opnieuw kan beginnen, om te spelen met alles wat voorbij komt.

Tijdens het fulltime keutelen in mijn eigen zaak bijvoorbeeld. Ben ik toch een kleine middenstander geworden. Mijn bedrijf doet me overigens aan jou denken. En je viool.

Hoe je erop speelde terwijl je dat nog nooit had gedaan. Binnen Fijnbedraad doe ik inmiddels hetzelfde. Dingen doen, die ik nog niet eerder deed.

Blijk ik gewoon te kunnen!

Een ding kan ik niet meer doen en dat is toch een beetje jammer. Directrice worden van het ziekenhuis, zoals je me lachend teruggaf, wanneer ik weer eens mekkerde over hoe het beter kon.
Ik ben er vertrokken want het was niet meer de goede plek voor mij.

Lieve mams, vier je aankomstdag hierboven, je bent in goed gezelschap. Dank je wel dat je mijn moeder was en ik jouw dochter mocht zijn. Het was me een genoegen en dat is het nog steeds. Iets banaals als de dood verandert er niks aan.

❤️

Odette

Ps: je hebt nog maar één kleinkindhondje op aarde 🐶 en vorige maand werd het kind vijftien. Wij vertrouwen erop dat je onze Bo intussen hebt geadopteerd hierboven en haar hebt overvoerd met kaas en koekjes. 🐶

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.