Het zijn rare gedachten, die in mijn hoofd rondtollen en ik vraag me af of ik ze ooit kan uitspreken. Ik gok van niet. Daarom schrijf ik ze maar op.
Een gevoel van ruimte is ontstaan na het overlijden van mijn moeder. Hoezeer ik ook van haar heb gehouden en hoezeer ik haar ook mis, haar vertrek heeft mijn leven niet alleen verlies gebracht maar ook lucht.
Nee, mijn moeder was niet lastig en niet vervelend. In het geheel niet. Mijn moeder, zelf geen uitgebreide scholing of opleiding genoten, bezat van nature een brede kijk op zaken en de mogelijkheid om problemen en situaties kubusmatig, dat wil zeggen langs alle zijden, te bekijken. Tot slot bezat ze een groot talent voor muziek en was haar grote liefde het begrip ontwikkeling en dan in de meest brede vorm.
De ruimte die ik beschrijf ervaar ik als figuurlijk. Zonder mijn moeder ben ik het kind niet meer. Vlak na het overlijden van mijn moeder voelde het verwezen als onwennig, al was ik geen jong kind meer en geruime tijd volwassen geweest. Doordat mijn moeder gedurende mijn leven tevens mijn buurvrouw is geweest ben ik tot het besef gekomen dat ik nooit echt ben uitgevlogen vanuit het ouderlijk nest. Zodoende werd mijn kinderrol jaarlijks verlengd met enkele drama’s in meerdere bedrijven.
Ik mis mijn moeder verschrikkelijk, betrap mezelf regelmatig op het feit dat ik de tussendeur in ons ruime huis wil openen om haar iets te vertellen. Soms wil ik mijn moeder opbellen. Bij groot nieuws bijvoorbeeld, zoals het heuglijke feit dat mijn kind nog niet zo lang geleden voor zijn rijbewijs is geslaagd en nu regelmatig fijne ritjes rijdt, wil ik het liefst met haar delen en dat gaat niet meer. Dat doet pijn maar het is niet meer schrijnend, zoals een verse schaafwond kan zijn.
Wat meetelt in de zegening van mijn verdriet is, dat ik steeds meer schrijnende verhalen hoor over vaders en moeder van vrienden, collega’s en andere bekenden. Ouders die tot dan toe altijd gezond waren, zijn ineens overvallen door ziekte en soms zelfs door overlijden. De wanhoop over alle regels in de zorg onder de verzorgers, meestal de kinderen, is groot. Elk jaar immers veranderen de routes in het zorglandschap, worden regels en de kleine lettertjes vervangen door nog ingewikkelder passages, meestal opgesteld door twee Kamers in Den Haag, in samenwerking met een handje zorgverzekeraars.
Ik prijs me ondanks mijn verlies gelukkig met het feit dat ik me nooit meer zorgen hoef te maken over het welzijn van mijn moeder. Waar ze ook is, ik ga ervan uit dat ze het goed heeft ergens op een wolkje en dat ze -waar dan ook- zicht houdt op wat ik met mijn gezin beleef en meemaak.
En dat geeft mij een gevoel van ruimte.
7 reacties
Reacties zijn gesloten.
Gevoel van ruimte zo belangrijk. Vooral voor de vrouw in ons, die zichzelf niet op haar plek zet. Open space, welteverstaan.
Mijn moeder woonde bij mijn moeder tot ze naar het bejaardenhuis ging. En wij uit dat huis gingen verhuizen. Ze had nog een kamer, in wat voorheen haar hele huishouden was. Ik vond het altijd prettig.
Mijn eigen moeder heb ik lang geen contact gehad en is al tijden overleden.
Je staat aan het roer opeens. En ik zou zeggen volle kracht vooruit. Wel de juiste richting, please.
Van het binnenhof naar het doolhof van de zorg. Het blijft aanmodderen. Hopelijk nemen wel steeds meer mensen verantwoordelijkheid voor hun eigen gezondheid. Want dat ontbreekt nog weleens. Afijn, de wereld is niet op een dag gemaakt, en de wereld gaat ook niet dood in een dag. Dus mondjesmaat slikken we elke dag de pil die leven heet.
Ruimte. Dames. Take it!
Ik snap dat gevoel denk ik. Ik verlang naar die ruimte maar niemand wil dat horen.
Misschien met kleine stapjes de ruimte némen. Vullen met dingen die jij leuk vindt en je dierbaar zijn.
Daar ben ik al een tijdje mee bezig. Dankje.
Wat een mooi stukje. Je omschrijft het zoals ik het zelf ook ervaar met mijn moeder. Zij overleed toen mijn jongste kind 3 maanden was. Opeens ben je zelf dat kind niet meer. Hoe ouder ik word, hoe harder ik haar mis.
Dat vind ik dus ook… Mijn vader overleed 31 jaar geleden en hoe ouder ik word, hoe erger ik het vind. Omdat ik nu pas begrijp dat tijd verdriet kan verzwaren. Omdat duidelijker wordt dat wat niet was ook nooit meer misschien kan zijn.
Ja precies! De weg naar je ‘thuis’ ben je kwijt en ik geloof niet dat dat ooit went