Een afgrond, dieper dan de zee (schrijfveer)

Voorzichtig hangt mijn voet boven de drempel. De deurklink draait zachtjes in mijn hand.
Precies een jaar geleden pakte ik mijn persoonlijke spulletjes op het werk in, om huiswaarts te keren en voorlopig niet meer terug te komen. Er ging geen ontslag aan vooraf; het zorgverlof ging in. Tussen de toegangsdeur en de fietsenstalling gaapte een akelig zwarte lijn me tegemoet. Wegfietsen betekende toegeven aan het feit, dat ik binnen afzienbare tijd zou verwezen.
Niet dat er een andere mogelijkheid was. Een slokdarm met daarin een carcinoom gaat op een gegeven moment afsluiten. Met andere woorden: er kan niets meer passeren. Niks meer erin en niks meer eruit. Behalve kolossale hoeveelheden slijm. De morfine had zijn intrede gedaan, samen met de hallucinaties en de wanen. Ja, er was zicht op. Dat ene. Dat onuitspreekbare, onmenselijke stukje van een traject waaraan helaas wel een begin zit maar waarvan je de finale niet wilt meemaken en ongevraagd cadeau krijgt.
Lees verder…..TrouwSchrijvers