Hallo Odette,
Hier spreekt je hart. Tijdens de meditatie voelde ik het al: je ging er niet volledig in, dat vind je moeilijk. Eigenlijk ben je bang van mij en dat heeft zo zijn redenen.
De eerste is dat je harten niet vertrouwt. Ze kunnen er namelijk zomaar mee stoppen. Het gebeurde met je vader: ineens was hij dood. Je bent hierbij iets wezenlijks vergeten: je vader leefde niet gezond en bovendien zorgde hij niet goed voor zichzelf. Daar kon hij niets aan doen, hij had het niet meegekregen.
In zijn leven heeft hij veel stress ervaren en dat niet uitgesproken. Met niemand, ook niet met zijn moeder of met zijn vrouw. Want zo ging dat niet, in de jaren ’70 en ’80. Je ging gewoon door en als man sprak je nergens over. Oppotten met die hap en doorslikken maar.
Je tweede reden om mij te wantrouwen is dat je bang bent, dat ik je pijn zal doen. Dat ik je in de steek laat, wanneer het erop aankomt. Daarom laat je nooit het achterste van je tong zien, al lijkt dat voor de buitenwereld wel zo.
Wat maakt dat je zo bezorgd bent om te worden gekwetst? Veel mensen die je in de loop der jaren om je heen hebt verzameld hebben het goed met je voor. Er wordt van je gehouden, heel veel!
Ik ben jouw hart en ik wil je laten weten dat ik slechts voor één iemand klop, en dat ben jij. Ik ben jouw hart en ik pas op jou en ik pas ook nog eens heel goed bij jou. Net als jij beschik ik over veel laagjes. De meeste laagjes hebben we samen intussen wel afgepeld, nu we de vijftig zijn gepasseerd. Een halve eeuw!
Toch zijn we jong van geest, sterk en lenig ook. Oké, je hebt gerookt en van het leven genoten. Gedronken ook. Lief mens, wat een troep was dát, zeg. Als je teveel had gedronken wist ik niet hoe hard ik moest bonken om je te alarmeren. Soms dacht ik dat je mij wilde verdrinken. Dan sloeg ik nog harder maar dat hielp niet. Wat wél hielp was fladderen en fluisteren. Jij gaat niet goed op lawaai, weet ik nu.
Hoewel je rookte en dronk, at je gezond. Daarnaast ben je gelukkig altijd sportief en beweeglijk geweest. Gymnastiek, twirlen, hardlopen, fietsen en nu doen we samen aan yoga en wandelen. Oh ja, en wat core stability training voor ons malle ruggetje.
Ik ben blij dat je naar me hebt geluisterd en bent gestopt met hardlopen. Het paste niet. Ik vond het heerlijk buiten maar ik deelde je mening niet dat het altijd maar harder en langer moest. Altijd jezelf maar voorbij lopen. Zonde! Yoga en wandelen vind ik fijner en jij vindt dat ook. Je gaat er immers zo lekker van zuchten.
Je bent mij volop aan het ontdekken en dat stemt me blij. Af en toe klop je op mij, als we heel erg zijn geschrokken. Dan ben ik in no time van opgejaagd weer rustig. En als je iets vertelt wat uit je binnenste komt, leg je je linkerhand op mij, wist je dat zelf al? Zo leuk. En kloppend ook.
Ik vind het fijn, onze ontdekkingsreis. Helaas kan ik je niet beloven dat ik er altijd voor je zal zijn, want jouw en mijn tijd is eindig, al weten we gelukkig niet wanneer. Dus laten we tot die tijd blijven genieten van alles waar we samen blij en gelukkig van worden. Dank je wel dat je mij laat spreken, dat vind ik een groot goed. Hopelijk zijn er meer mensen die dit talent met jou willen ontdekken. Ja met jou, want jij weet nu immers hoe het zit met harten.
Dat ze kunnen kloppen, schreeuwen, fluisteren en ermee stoppen. je weet hoe kostbaar het leven is. Je weet dat het leven in een oogwenk voorbij kan zijn.
Live hartenvrouw, ga meer harttaal uitdragen zodat anderen dat ook gaan vinden. Daar wordt de wereld namelijk veel gelukkiger van.
Liefs,
Corrie
(Je hart. )
Prachtig beschreven, Odette. Ben er stil van.
Dank je wel, lief mens