Gevonden

Ik voel me gevonden. Gevonden! Ja, hier zit ik dan, om kwart voor zeven. Vroeg wakker, dat lukt weer. Te wakker om nog even te doezelen want vandaag begint 30 dagen schrijven. Gevonden. Ja, steeds meer mensen ontdekken de magie van schrijven. Het leven achterwaarts begrijpen, draden ontwarren en de rode vinden. Vinden. Wat een… Lees verder Gevonden

Leven in een zandkasteel

Met een schep en een emmertje staat Zola buiten. Een deel van het kozijn is vannacht ingestort, door de koude Noordwester die over het strand voortjaagt. Het torentje van vader, waar hij zijn recepten van kruidenbrouwsels schreef, zakt ook langzaam scheef. Zola ziet haar vader nog zó zitten. Licht voorovergebogen achter het houten bureau met… Lees verder Leven in een zandkasteel

Wij-water

Ja lieve mensen, hier ben ik dan! De Wij-waterengel. De wat? De wij-water-engel. Ik leg het even uit. Ik ben een onderwaterengel, van nature. Ik heb geen vleugels maar vinnen. Daarmee kan ik onder water tollen en draaien. En zwemmen, natuurlijk. Wat u daaraan heeft? Nou, uit de wereld waar ik vandaan kom, is nóóit… Lees verder Wij-water

Koffertje

“Laat los!” roep ik tegen mijn rechterhand. Krampachtig in de palm gevouwen vind ik een handvat, dat weer is vastgemaakt aan een geblokt koffertje. Nijdig schop ik er tegenaan. “Oprotten nou,” zeg ik. “Ik heb honderden, misschien wel duizenden euro’s uitgegeven aan verwerking en aan therapeuten en ik ben er nu echt klaar mee. Mag… Lees verder Koffertje

Koffiekorporaal

Donderdagmiddag. Het is weer zover, het moet en kan niet worden uitgesteld. Ik duik met mijn neus onder de bank. Er mag wel even iets onderdoor worden geslingerd. Een stofzuiger of een swiffertje lijkt me geen overbodige luxe. Langzaam en stijf sta ik op van de bank, waar ik natuurlijk ongegeneerd languit lag te lezen.… Lees verder Koffiekorporaal

Veters strikken

Er is niets zo verschillend in mijn mensenleven als het strikken van veters. Van mijn wandelschoenen, die heel anders aanvoelen als de roze Nike Airs, die ongeduldig wachten tot ze weer aan mijn voeten mogen worden geschoven. Mijn wandelveters zijn een uitdaging, elke keer weer. Glad en rond. Te kort voor een dubbele knoop. Maar… Lees verder Veters strikken

Bevroren water

Ergens hoor ik iemand roepen. Ik zet mijn oren op hun vertrouwde niet-luisteren stand. Ga heen zeg, het is nog veel te fijn buiten, al is het bijna donker. Op de velden liggen her en der wat groepjes ganzen in elkaar gevouwen, te dutten. Het geluid van mijn krassende schaatsen op het ijs lijkt ze… Lees verder Bevroren water