Briefje

Lieve Odette,

Hier je ontslagbrief. Ik ben dat roze papiertje, wat je op woensdagmorgen 27 december hebt uitgeprint en met groene inkt hebt ondertekend.

In den beginne hing ik in de Cloud. Of eigenlijk niet, want ik hing al een tijdje in je hoofd. Je had mij al lang geschreven, opgesteld. Ik hoefde alleen nog even te worden overgetikt van uit je hoofd en te worden uitgeprint.

Het was zo gebeurd. Ik vond het leuk dat je mij een kleurtje gaf en mij met groene inkt ondertekende. Het voelde zoveel anders dan dat ik mijn zusjes en broertjes papier had horen zeggen. Ja, wij kletsen hier wat af in de papierlade. Sommigen van ons worden bedrukt met tarotkaarten en soms zijn we een programma. Er zijn maar weinig van ons die echt iets betekenen. En ik mocht jouw ontslagbrief zijn.

Je stopte mij in een envelop en even later hing ik in je rugzak. Dat was best wennen, want onderweg op de fiets werd ik duizelig. Eenmaal op het werk beland voelde ik mezelf landen. Alleen halverwege de dag had je een verrassing voor mij in petto, want ik belandde in je schortzak. Daar  schrok ik van want ik heb echt even gedacht dat ik een tijdje in je rugzak zou wonen. Geen moment heb ik gedacht dat je mij direct zou inleveren.

Volgens mij schrok je er zelf ook een beetje van, in de kamer van je leidinggevende. Toch ben ik trots op jou en wat je met mij hebt gedaan. Het is niet niks, om na bijna 18 jaar uit te stappen en voor iets anders te kiezen.

Tijd.

Rust.

Ruimte.

Ik zag aan je, dat het overhandigen van mij jou opluchting bracht. Je schouders zakten wat en je gezicht verzachtte. De permanente frons tussen je wenkbrauwen leek te krimpen. Vind ik mooi.

Om aan te klooien, te prutsen en te proberen. Los van de kaders die je in het ziekenhuis zo dicht op je neus geschoven kreeg. Rolluiken dicht, poorten toe. Zo zonde, want zij realiseren zich nog niet wat ze gaan missen. Het ziekenhuis zelf spreekt tot jou dat ze jou gaat missen in de gangen. Het zal wat holler klinken en ook de liften zijn bedroefd. Wie gaat er nu nog walsjes doen met de kleurrijke patiënten die er zijn? Wie neemt de bedden aan de hand, om ze liefdevol in hun opslag te zetten, stekkers erin zodat ook zij weer kunnen opladen van de last die patiënt heet?

Het is goed, zo.

Je deed het goede.

Inmiddels ben ik gescand (zonder handtekening) en je hebt een antwoord op mij ontvangen. Enerzijds deed dat pijn, doordat het zo’n ontzettend onpersoonlijk en dus onbetekenend antwoord was. Anderzijds weet je nu ook weer, waarom je gaat.

Dag Odette, wees blij en trots. Dat ben ik ook. Dank je wel dat ik jouw roze opzegbrief mocht zijn.