Belofte

Voorzichtig schenk ik mijn flûte bij met Prosecco. Het is nieuwjaarsdag en ik heb wat te vieren.
Nee, dit jaar doe ik niet aan goede voornemens. Het woord voornemen alleen al vind ik te plechtig om uit te voeren en meestal eindigt zo’n voornemen in een probeersel. Probéren om minder te eten, probéren meer te sporten en probéren om meer geduld te hebben. Proberen wordt al gauw een poging en halverwege de maand januari strandt de poging en daarmee het voornemen glansrijk en daar zijn die dingen nou juist niet voor bedoeld.
Geen voornemens meer voor mij; anno tweeduizendzestien doe ik aan beloftes. Dat oogt niet alleen vriendelijker maar ook zijn ze lastiger te omzeilen. Een belofte maakt immers schuld.
Dit jaar heb ik mezelf beloofd om te stoppen met een hele slechte gewoonte. Nee, het gaat niet over roken. Deze maand is het twee jaar geleden dat ik mijn laatste sigaret uitmaakte en nog steeds weet ik heel zeker dat ik nooit meer zal roken. Het voelt overigens waanzinnig goed om dat zo stellig uit te kunnen spreken.
Ik heb mezelf beloofd om nooit meer op mij te mopperen. Daaronder mede verstaan mezelf af te zeiken, af te kraken en mezelf onderuit te halen. Het is mooi geweest, ik verdien meer dan mijn eigen onderlaag. Ik ga mezelf meer complimenten geven over eigenschappen en competenties waar ik goed in ben en bovendien wil ik me (verder) ontwikkelen op vlakken die ik onder de knie heb én op gebieden die ik lastig vind.
Tot nu toe vind ik het een prachtbelofte.
Meer nog: ik vind het een cadeau.