Vorig jaar vond ik mijn boom. Een Es, in het Vliegenbos, notabene in mijn eigen Amsterdam Noord.
Het gebeurde nadat ik eerder die dag een setje Keltische boomkaarten had gekocht en in de plaatselijke Rituals een Spaanstalige dame ontmoette. Er ontstond een bijzonder gesprek over bomen en energie. Ze vertelde me, dat ze net als ik gek van bomen was. Dat ze eveneens in Amsterdam Noord woonde, in de buurt van een prachtig park. En dat ze bij grote levensvragen te rade ging bij haar boom. Haar motto: zoek je boom en als je het even niet weet in je leven, vraag je het aan jouw boom. Natuurlijk.
Si no lo sabes, pregúntale al árbol.
Ik liet haar de Keltische boomkaarten zien. Natuurlijk mocht ze een kaart trekken van mij. Ze deed dat met handschoenen, om de energie niet te verstoren.
Ze trok de Es, mijn geboorteboom. Niks toeval. Het was ook haar geboorteboom.
Vanuit de Rituals fietste ik die dag naar ‘t Vliegenbos, in mijn eigen Noord. Ging op zoek naar mijn boom en vond haar. Een prachtige hoge boom, met inkepingen in de bast plus een slanke, gespleten stam. Plus uitbundig bloeiende en wapperende vertakkingen.
Daarmee vond ik direct een antwoord op een van de vragen die al een tijdje in mijn hoofd rondzwommen. Iets met splijten en desondanks kunnen groeien. Later googelde ik de Es op hoe ze eruit zou kunnen zien. Tot mijn verrassing bleek dat dus gewoon mijn eigen boom uit het Vliegenbos te zijn. Niks toeval.
Mijn voorgevoel over een bijzondere ontmoeting die in het bos zou plaatsvinden, evenals dat ik er iets zou vinden, bleek dus te kloppen. Daarmee werd direct een andere vraag beantwoord, namelijk of ik voortaan meer op mijn intuïtie mocht vertrouwen.
Ergens in het najaar stond ik opnieuw bij mijn boom. Iets steviger op mijn eigen wortels – dacht ik. Met stromende energie en een nieuwe vraag.
Ik kreeg antwoord. Het leidde tot een ommekeer in mijn leven, in de vorm van de opleiding “Lef om te stralen.”
In februari bezocht ik Es opnieuw. In tranen. Kind net de deur uit en alles was ineens zo anders. Opnieuw was ik niet zeker van mezelf en weer zat ik vol vragen. Hoe dan?
Geduldig klopte de stam van Es haar antwoord bij me naar binnen. Vertrouwen was het sleutelwoord. Het is tegelijk ook mijn allergiewoord.
En nu, een jaar na de ontmoeting met de Spaanse dame uit de Rituals, fiets ik door een uitzinnig groen Vliegenbos langs mijn boom. No preguntas, denk ik verwonderd.
Ik heb geen vraag. Het is een vreemde constatering en ze komt dan ook niet uit mijn hoofd, maar uit mijn lijf. Ik stap even van de fiets af, even voelen. Klopt het?
Het klopt. Er komt geen vraag, in mij huist rust, mijn lichaam viert dat ze gehoord wordt. Het is zo stil in mij dat het bijna sereen is. Mijn hart klopt in het ritme van de tinteling, die door mijn voeten loopt. Alles is zoals het mag zijn. En dat voelt feestelijk.
Aan de voet van mijn boom zie ik een oerwoud van stekels en brandnetels. Al zou ik willen, ik kan mijn Es dit keer niet voelen of omarmen. Een miniem gevoel van spijt kruipt omhoog, maar het is niet van gemis. Het is meer dat ik het jammer vind dat ik mijn Es nu even niets kan teruggeven. Tot ik voel en begrijp. Niet nodig, alles is goed. Met Es en met mij. Het is precies zoals het mag zijn.
Een tintelend gevoel stroomt door mijn borstkas en ik voel mijn mondhoeken opzij trekken tot een vette grijns.
No preguntas. Tengo respuetas. Geen vraag, ik heb antwoorden. En het zijn bijzondere antwoorden want ik heb ze zelf gevonden. Tegenwoordig komen ze soms vanbinnen uit. ❤️
Ik kijk nog even om en in stilte zeg ik zachtjes “dank je wel, Essie.”