Aan een tien jaar durende haat-liefdeverhouding is een einde gekomen.
Het is een gedane zaak. Ons mechanische kind, onze Anders (Volvo 164) is verkocht. Hij wordt van Henk uit Ursem en binnenkort gaat hij dus -net als het andere kind – uit huis. Hij gaat wonen in een dorpje van 1800 inwoners waar z’n groene tint en z’n vrolijke toet zeker zullen opvallen.
Voor nu staat ie nog even bij ons onder zeil, met z’n neus onder een lapje, tegen het stof. Henk drukte ons vanmiddag op het hart om voorzichtig te zijn met “zijn” Anders en dat geeft ons vertrouwen.
Henk gaat (de rest van) z’n financiële ding doen en hij gaat Anders vast op papier verhuizen. Donderdag de 15e
komt ie ‘m ophalen. Voor ‘t echie.
Toevallig hebben we die dag ‘t echte kind op bezoek, zodat we ‘m als zijn ex-gezin kunnen uitzwaaien, onze Anders.
Oh nee. Niet meer onze Anders. Hoewel ik blij en ook opgelucht ben, weet ik tegelijk even niet zo goed wat ik er écht van moet vinden. Nou ja, ik voel ‘t wél. Iets met natte wangen.
Ik app mijn zoon. Die is zeer verrast. Hij is voor een deel net als wij opgegroeid met een gordelloze achterbank.
Arko-zomers, in plaats van airco.
“Mam, onthoud dat hij reed als een onstopbare sloep met een groot hart,” appt hij terug Gevolgd door twee emoticons. Een met een lach en een met een traan.
En daarmee slaat hij de spijker wat mij betreft op de kop.
Mixed double. Dat is het vandaag.