Aanmoederen

De laatste dagen ben ik hier niet zo actief geweest. De verslappende energie van de lockdownverlenging (mooi woord, dat wel) en de aanstaande uithuisbewegingen die mijn kind maakt, zorgen ervoor dat ik me vermoeid en instabiel voel. Een ongeleid projectiel.

Jemig, mijn kind vliegt uit. Met het liefste en mooiste meisje van de wereld. Dit weekend verhuizen we alle spullen en de kleding uit het huis waar hij eigenlijk mijn buurman had zullen worden. Waarvan hij de dappere keuze heeft gemaakt om dat niet te doen, zodat hij zijn eigen wereld kan gaan ontdekken die zoveel groter is dan dit.

Toch vind ik het wat. Het gebeuren maakt nou niet de beste versie van mij of de meest stabiele moeder in mij los. Mijn emoties gedragen zich als het Nederlandse weer zelf. Het ene moment brul ik het snot uit m’n ogen, het andere moment vind ik mezelf glimlachend terug achter de naaimachine, kort ik z’n gordijnen in. Stralend.

De meeste mensen om mij heen kijken wat meewarig en vertellen me dat uitvliegen een heel logische zaak is. Dat het normaal is en erbij hoort. En daar zit ‘m de kneep, voor mij is het helemaal niet logisch.

Zelf vloog ik ook niet uit en de generatie voor mij, mijn vader, deed het ook niet (zelfde huis). De familie Wolff vliegt niet uit. Familieleden die het wél deden, vertrokken in een kist. Het goede voorbeeld ontbreekt en daarmee is de logica van een normale uithuisbeweging aan mij niet besteed. Mijn moederhart schreeuwt moord en brand terwijl ik andere momenten beleef waarin ik gedachteloos pakketten opgevouwen kleding en wasgoed klaarleg.

Volgend jaar kan ik er vast allemaal weer heel hartelijk om lachen en heb ik waarschijnlijk z’n kamer ingepikt want bedraad internet. Misschien heb ik tegen die tijd of nog sneller wel een klein kantoor ingericht voor mijn online workshops. Ineens wordt dat een reële mogelijkheid. Het is dus niet alleen maar treurnis, wat de klok slaat.

Maar voor nu, dit weekend, sla ik de grappen en grollen even over, vind ik het even niet zo grappig. Ik huil en ik lach tegelijk, tussen de buien door. Ook ik maak vlieguren, mijn binnenstebinnen weet dat deze emotiemallemolen erbij hoort. Mág horen. Ergens weet ik dat het allemaal goed is en dat het wel goed komt. Het sleutelwoord is vertrouwen.

 

Door Odette

Hoi! Ik ben Odette en sinds 2006 blog ik over alles wat me beweegt.

4 reacties

  1. Oje, ik heb vier keer de ervaring achter de rug, ze komen soms ook weerom(schrale troost) en mijn jongste neemt zijn vriendin nu hier mee naar toe. Ben benieuwd, maar weet dat als er genoeg gespaard is, zij hun weegs zullen gaan. Het is een draaikolk aan wisselende emoties. Wens je kracht en sterkte en inderdaad, niets moet en alles mag. Stuiter jij maar op je gevoel tot de weg haar kabbelende richting weer zal vinden. <3

    1. Dank je wel Berna, ik denk ook wel dat het goedkomt…. maar o jee, dat moederhart. Het bonkt wild. Tijd heelt. Daar ga ik maar van uit 😉

  2. Detje, jij hebt teenerelf blijkbaar tot stabiele knaap gemaakt die onder jouw vleugels vandaan kruipt om de zijne flink uit te slaan. Voor jullie beide een nieuwe fase. Diep in je hart ben je vast zo trots als een aap. Ha en dat aparte kamertje gloort. Neem van mij aan, je eigen stek. ZO FIJN!
    Voor nu sterkte, maar ook veel geluk voor het stel!

Reacties zijn gesloten.